8.5 Nieuw Zeeland trip deel 5

Ter begin nog eens de google-maps-link van onze reis: https://www.google.com/maps/d/edit?mid=z4UFQpVGOFqk.kCdYW3adGxhQ&usp=sharing

Zaterdag 30 mei

Weer eens vroeg wakker geworden door enorme kou met hele harde regen buiten. Esther had onder andere twee slaapzakken van haar oude huisbaas geleend die we tussen onszelf en het (koude) luchtbed hadden liggen, maar die hadden we natuurlijk moeten inleveren in Palmy. Dus hadden we nu ons tweede tweepersoonsdeken onder ons liggen en sliepen we onder maar 1 deken. Blijkbaar was dat dus veel te koud… Zodra we wakker werden lieten we trots aan elkaar zien wat we ’s nachts hadden uitgespookt; Esther had een handdoek gevonden en om haar lijf geslagen en ik had mijn superdikke vest gevonden en onder de dekens aangetrokken over mijn pyjama… We hebben gezellig ontbeten aan het meer omringd door eendjes en 1 zielige meeuw met een lamme vleugel. We hebben ons oud brood aan de vogels gedoneerd en zijn daarna doorgereden in de hoop dat we ergens zouden komen waar het NIET zou regenen; en jeeee we hebben het gevonden! We zijn via de Forgotten World Highway richting Taupo gereden. De hele dag zo’n beetje in de auto gezeten met steeds meer en meer zon op onze bol totdat we het echt warm hadden en het dakraam open deden en in ons hemdje zaten. Naast een weiland met gezellige koeien in een dun vestje buiten gekookt en gedurende de rit vooral gekletst en genoten van het landschap; alles leek wel op hobbit-land! Ook heel veel vogels gespot. We hebben weer getankt en koffie gehaald en in Taupo aangekomen zijn we naar een hot pool gegaan in Taupo Thermal Spa Park (beetje groot woord; groot park met een warme stroom die in een grote rivier uitkwam; wel echt lekker warm hoor!), als je een kuil vond in de stroom kon je echt een beetje genieten van een badje hihi. Ik (met al mijn vertrouwen in de mensheid, not) vond het best spannend om zo onze spullen maar ergens neer te leggen en zelf het water in te gaan. Esther was vooral bang voor inbrekers in de auto (waar álles inlag wat we hadden…) dus we hadden toch maar de meeste kostbare spullen meegenomen. We moesten een stukje lopen van de parkeerplaats naar de stroom (zoals alle toeristen daar) en het was al pikkedonker inmiddels, dus eigenlijk best wel ideale plaats voor auto-inbrekers. Gelukkig stonden er nog een paar auto’s, maar helemaal gerust waren we niet. We werden daar aangesproken door drie mensen in badkleding; of ze ons lampje mochten lenen. Blijkbaar waren ze hier gekomen met een kano (met daarin alle spullen inclusief portemonnee, telefoons en… autosleutel), maar iemand had de kano niet goed genoeg op de kade getrokken dus die was afgedreven (en een stukje verderop kwam een hele grote waterval). Ze zijn even op en neer gerend met het lampje maar konden de kano niet vinden, onze hulp (/telefoons) hoefden ze niet dus ze gingen het lekker zelf oplossen; beetje dom! We hebben nog even gebadderd in de stroom en zijn nog even flink geschrokken toen er iemand langskwam die blijkbaar zijn honden aan het uitlaten was; twee grote honden kwamen aandenderen door de dikke mist die boven het stroompje hing en ze sprongen er mooi overheen, maarja, daaronder zaten wij… Even schrikken hihi. Maar we wilden ook niet te lang wegblijven uit angst voor de auto dus al snel teruggelopen. . Omkleden naar badkleding hebben we netjes bij een (gesloten…) toiletgebouw gedaan, maar nu hebben we gewoon naast/in de auto bikini uitgedaan en pyjama uitgetrokken hihi. Was wel grappig dat de heenweg echt wel koud was met nog broek en vest over bikini, maar op de terugweg zijn we gewoon enkel met omgeslagen handdoek teruggelopen; prima te doen! Nog even snel een pannetje afgewassen (bij een honden-kraantje…) zodat we de volgende morgen in ieder geval koffie konden zetten en doorgereden naar Taupo om daar op Reids Farm Reserve te overnachten. Het was er enooorm druk met toeristen in auto’s/campers, maar we hebben nog wel een plaatsje kunnen vinden en hebben eigenlijk niet echt last gehad van lawaai ofzo. Lekker naar bed na ons warme badje, met een lichte zwavellucht om ons heen…

Zondag 31 mei

We zijn weeral vroeg wakker geworden na WEERAL een koude nacht. Koffie gezet en ontbeten en in pyjama doorgereden naar de Huka Falls waar we deze vette waterval even hebben gezien; voor een waterval valt het wat tegen, het is niet dat het water van heel hoog valt ofzo. Maar het is gewoon een heel lang, breed stuk waar enórm veel water langskomt, dus wel stoer om te zien! De kleur was ook bijna magisch blauw. We wilden nog een hot pool in en we hadden drie keuzes; een vieze (Butchers Pool), een mooie maar drukke/toeristische (Kerosene Creek) en eentje die we niet kenden en waarover weinig bekend was (Twin Streams). Voor de laatste optie gegaan en het was er eigenlijk best tof; aan de ene kant van een brug een lauw rond poeltje (waar allemaal fantails overvlogen!) en aan de andere kant (hoger gelegen) een warme poel (een klein watervalletje richting de lauwe poel). Een net trappetje en echt een chill poeltje! Er lag een man in, maar die was er al uit voor wij klaar waren om erin te gaan. En iets later gezelschap geregen van twee mensen en een klein kindje. Eigenlijk helemaal super dus en we hebben heerlijk liggen dobberen! Later kwamen er meer mensen aan en zijn wij maar eruit gegaan. Onbeschaamd bij/in de auto weer kleren aangetrokken (zoals we ook bikini hadden aangetrokken hihi). Er hing wel nog een bordje; dat we moesten oppassen om met de neus in aanraking te komen met water want er zaten meningitis veroorzakende amoeben in het water. Fijne gedachte. Maar Esther dacht dat het wel mee zou vallen, aangezien ze die waarschuwing al eerder had gehoord bij een andere warme poel, en daar dook de lokale bevolking continu gewoon kopje onder. Na het dobberen (toen we nog meer naar zwavel roken) door naar een Mud Pool; bubbelende modderpoel (waar we niet in konden, maar ook niet wilden; dat was echt gloeiend heet) en daarna in Rotorua boodschappen gedaan, getankt en tussendoor gelunched met stokbrood in Kairau Park waar allemaal kleine hot en/of modderpoeltjes waren. Echt wel gaaf! Heel groot graspark met allemaal ‘paddocks’ met verschillende typen poeltjes, het stonk er natuurlijk behoorlijk naar zwavel, maar echt mooi om te zien (en heel erg jammer dat mensen er zoveel troep ingooien steeds, seriously why??). Vooral ook erg leuk dat je overal betaalde thermo-parken hebt daar, dat je echt behoorlijk wat geld moet neerleggen en dan daar in een warm water poeltje kunt zitten en mooie hot en/of modderpoeltjes kan zien. Wij zullen nu probably niet de crème de la crème hebben gezien, maar we hebben geen rode cent betaald, ha! In het park in Rotorua bij het sanitairgebouw ook weer even afgewassen en water gevuld (beiden waren zeer dringend nodig) en daarna doorgereden naar Tauranga. We hadden op de app gezien dat daar een Free Hot Shower was; na al die zwavelpoeltjes was dat meer dan welkom! Toen we er aankwamen stond er al een meisje onder de vrouwen-douche (was gewoon een soort kleedkamer met een open douchehok met 1 douchekraan) dus even moeten wachten, begonnen met koffie zetten en Esther daarna gaan douchen. Blijkbaar heerlijk warm. Mijn douche was helaas al behoorlijk lauw geworden, ocharme ik! Maar het was heerlijk om even te kunnen douchen daar. Daarna doorgereden naar een Freedom Camping dichtbij Hot Water Beach. De laatste kilometers kwam de regen weer eens uit de hemel zeilen met bakken tegelijk. De Freedom Camping zag er van buitenaf echt gewoon doodeng uit; een enorm vervallen grasveldje, met een hek eromheen en ‘graffiti’ met ‘Freedom from executive dictate’ en kruisjes aan de poort. Mijn theorie was dat de hekken ’s nachts gesloten werden en dat de zombies dan werden losgelaten (echt precies zo’n soort scène is er toevallig in the Walking Dead voorbij gekomen). Ook was er een soort toilethokje; maar dan zonder deur. En het was gewoon een gat in de grond, maar daarboven een plank met een gat erin. Wel een wc-bril erop gemonteerd… Ik had de eer het eerst te gebruiken toen Esther nog haar tanden aan het poetsen was. Toen ik terugkwam even gegiecheld en gelachen over dit toch wel meest primitieve toilet ever. Ons nog even helemaal kapot gelachen toen Esther vroeg ‘of er toiletpapier was’ (op dit mega primitieve toilet, NOT obviously) en ik in een soort hysterische lachbui belandde. Jep het was me een avontuur daar. Dus maar snel gaan slapen en hopen dat de regen de volgende dag over was en dat we niet opgegeten zouden worden door zombies ’s nachts. :)

Maandag 1 juni

Redelijk op tijd opgestaan, want we hadden weer een strak schema. Het had de hele nacht enorm hard geregend, dus we stonden in een soort meertje en waren bang dat de auto er niet zo makkelijk weg kon komen. Gelukkig viel dat nog wel mee en was het ook al gestopt met regenen toen we uit de auto kwamen. Koffie gezet en ontbeten en om 8u weggereden richting Cathedral Cove (we wilden Hot Water Beach op, maar dat moest 2 uur voor of na het eb, dus deze dag vanaf 10u anders kon je niet graven op de plaats waar warm water omhoog zou komen. Heel grappig; dat werd op de lokale radiozender vermeld met het nieuws; zeer toeristisch dus! In plaats van te wachten tot die tijd hebben we de route omgegooid en zijn we eerst naar Cathedral Cove gegaan; naar zeggen het mooiste strand van Nieuw Zeeland). Bij Cathedral Cove met onze nog warme koffie gaan wandelen; er stond op het bord dat we 40 minuten moesten lopen naar de cove. Het ging vooral bergafwaarts dus hoe verder we kwamen, hoe angstiger we werden voor de terugweg. De weg liep door weilanden en stukken bos en was wel echt mooi! De cove zelf was ook heel gaaf, we hebben wat foto’s gemaakt en in het zand geschreven en toen begon het weer te stortregenen. Maar we hadden een strak schema dus toch maar aangelopen; we kregen het warm! Door het harde lopen op het steil omhoog lopende pad begonnen onze regenjassen wel te plakken, bah. Onderweg nog leuke vogeltjes gespot (eindelijk een gele vogel kunnen identificeren; yellowhammers, yes!!) en eigenlijk ging de terugweg sneller dan verwacht. We waren dus prima op tijd op Hot Water Beach. Het strand op en richting de plaats gelopen waar we moesten graven, we klommen een stel hoge rotsen op (toen we er bijna zouden moeten zijn) maar toen kwamen we over de rotsen niet verder en het water was nog te hoog om voor de rotsen langs te lopen… Dus weer omdraaien en terug naar de auto; een parkeerplaats verder gereden en daar 2 dollar moeten betalen voor het parkeren (meh). In slippers en trainingsbroeken en vestjes naar het strand gelopen waar mensen al met hun schepjes klaarstonden (heel slim; je kon voor weetikveel hoeveel dollar schepjes huren). Het was echt superwarm in de zon en het was heerlijk met de voetjes in de zee lopen. Maar je raad het al; een enorme golf dus we zijn best nat geworden… Iedereen zat er een beetje afwachtend bij en het graven had blijkbaar nog geen nut. We zijn maar een zandkasteel gaan bouwen voor Esthers challenges in Nieuw Zeeland en zelfs daarna was er nog geen warm water opgegraven. We hebben nog even gewacht (Esther stiekem selfies gemaakt met surfers) en toen hebben we het maar opgegeven en zijn we (dezelfde weg) teruggereden naar het Zuiden om naar Hobbiton te gaan in Matamata (ja van de smiling schildpad ja!). Op de parkeerplaats van Hot Water Beach nog even naar Hamilton Zoo gebeld omdat we daar de volgende dag wilde langsgaan, prima! Net zoals bij Wellington Zoo was het een beetje vervelend dat we steeds pas heel kort van tevoren zeker waren van onze plannen. Niet zo heel netjes/handig om te bellen van ‘kunnen we morgen langskomen?’. Bij Hamilton zeker omdat het deze dag Queensday was, public holiday, dus Dave zat gewoon thuis hihi! Maar hij zou er de volgende dag wel zijn en zorgen dat we binnen konden komen; top! Dus op naar Hobbiton. Onderweg nog even snel gelunched onder het gezelschap van een groepje kippen, gezellig! Hobbiton was echt heel erg gaaf, we werden met een bus naar het dorpje gebracht en kregen leuke uitleg tussendoor. Het was natuurlijk mega toeristisch, maarja wat verwacht je dan. Die Alexander familie is echt megarijk geworden van dit hele grapje. Wel echt leuk om te horen hoe sommige film-dingen zijn gegaan. Zoals bijvoorbeeld het spotten van de locatie; de familie Alexander mag in de handjes klappen dat zij toevallig precies de goede boom bij precies het perfecte meertje hadden dat vanuit helikopter werd gespot. En dat dat dan niet zichtbaar was vanaf de weg… Maar echt mooi gemaakt allemaal en grappig dat er allemaal verschillende ‘maten’ huisjes zijn voor verschillende scènes. Na deze leuke uitstap (en heel veel foto’s…) doorgereden richting Hamilton en op naar de camping. Heel bizar moment; al onze elektrische apparaten waren gewoon opgeladen, say whuut?? De hele reis zeer actief bezig geweest met telefoons/ipod/laptop/camera opladen, en nu ineens was alles vol… Bizaaaar. Eenmaal bij de camping aangekomen bleek deze enkel voor self-contained vehicles te zijn (damn), dus besloten om gewoon Hamilton in te rijden en op zoek te gaan naar een public toilet en kijken of we daar kunnen staan. Nou echt de hele stad rondgereden en paar toiletten gevonden maar die waren allemaal dicht ’s avonds. Dus uiteindelijk een parkeerplaats gevonden die nauwelijks zichtbaar was vanaf de weg; parkeerplaats van de Waikato table tennis, en zij hadden bij hun gebouw ook public toilets. Jaja, dit ging onze slaapplaats worden voor vannacht. Toch waren we wel een klein beetje bang dat er ’s nachts politie op onze auto zou staan kloppen…

Dinsdag 2 juni

Gelukkig geen politie gezien of gehoord! Blijkbaar heeft Esther wel ’s avonds laat nog een auto gezien, maar die ging ook weer weg. We zijn snel opgestaan en koffie gezet (overdekt bij het toilet van de tafeltennis club hihi) en ontbeten, om 9u wilden we bij Hamilton Zoo staan. Gelukkig hoefden we nog maar 8 minuten te rijden; ideaal! De visitor experience manager die ik heb ik ontmoet op de ZAA workshops kwam ons nog even gedag zeggen en gaf ons een boekje mee en toen zijn we de tuin in gegaan. Op zijn aanraden een bepaalde route gelopen waarbij we de giraffen en neushoorns nog even ontweken, want heel grappig; die moeten blijkbaar best een eindje lopen (vooral de giraffen) van het binnen naar het buiten verblijf. Bij de neushoorns duurt dat gewoon even en bij de giraffen is het zó’n lang stuk dat ze met slecht weer gewoon in de kleinere paddock bij hun binnenverblijf naar buiten worden gelaten. We hebben eigenlijk vooral weer dezelfde diersoorten gezien; maar dat is echt een terugkerend gebeuren. Ik geloof vast dat dat ook in Australië zo is; het is best moeilijk (en duur) om nieuwe dieren te importeren van overseas dus het liefst wil je viable populations in je eigen regio hebben om dieren vandaan te halen. Tenzij je ruimte hebt voor heel (heeeeeel) veel dieren is het niet rendabel om een diersoort te houden die niemand anders houdt; je komt heel moeilijk aan ‘vers bloed’. En daarbij; in tegenstelling tot Nederland (waar je om het uur een dierentuin tegenkomt) hoef je je over ‘shop-gedrag’ van de klant naar de leukste dierentuin geen zorgen over te maken. Misschien nog een klein beetje bij Hamilton Zoo en Auckland Zoo; maar die hebben dan weer een hele andere insteek met het opbouwen van de dierentuin. Hamilton Zoo was weer echt een ‘open range zoo’, dus het liefst grotere verblijven voor veel dieren, maar wel iets minder dan bij Orana Wildlife Park. Ik vond het best een leuke dierentuin, maar Esther was duidelijk fan geworden van Wellington Zoo en tjah, dit was wel weer heel anders. Ik vond het wel super tof dat ze hele hoge verblijven hadden voor kleinere apen; dus de dieren hadden qua grondoppervlakte niet zoveel ruimte en het leek echt een kooi, maar de dieren konden echt de hoogte in klimmen; supergaaf! En tussen de apen’hokken’ op de grond zaten dan agoeti’s, nou die beesten moeten echt het verblijf van hun leven hebben gehad! Heel veel ruimte en supernatuurlijk verblijf. De chimpansees hadden echt een megagroot en mooi buitenverblijf, maar de paar die ze hadden zaten binnen en het zag er echt een beetje uit als een bejaarden groepje… Maar volgens mij heb ik stiekem al wat gezien bij mijn stage over nieuwe chimpansees die naar Hamilton zouden komen; mooi, want die groep kan echt wel wat jong bloed gebruiken om de boel een beetje op te schudden! Ook had Hamilton grote gebieden met gewoon meertjes waar eenden en zwanen leefden, gaf wel een leuk gevoel alsof je gewoon in Nieuw Zeeland aan het wandelen was in de natuur in plaats van in een dierentuin. Dat vind ik heel leuk; alsof je niet in een dierentuin loopt. Dat deed Orana Wildlife Park heel goed, bij Hamilton Zoo was het ook wel redelijk zo en bij Wellington een stuk minder; maarja dat was meer een stadsdierentuin. Bij de tijgers wel twee meer bijzondere verhaaltjes; we vonden een hele mooie kikker in het visitors-huisje, ocharme! Dus die hebben we maar gered en teruggezet in de struiken hihi. Maar wat echt supergaaf was bij de tijgers; ze hadden een camera hangen in het verblijf die te besturen was door bezoekers! En wij waren er net toen 1 van de tijgers lekker aan het eten was, we konden echt heel ver inzoomen op meneer/mevrouw die lekker een stukje vlees aan het verschransen was. Echt heel erg vet om te zien! Net zoiets als ik in het Aquarium in Sydney heb gezien bij de dugongs; valt goed in de smaak bij kindjes, maar ook voor ons was het nog heel leuk. Zoals ik al aangaf konden de giraffen bij hun binnenverblijf op een kleiner stukje buiten gelaten worden in plaats van op de grote savanne. En hoewel onze dag goed begon ging het al snel plenzend regenen. We hebben de giraffen dus in een kleiner paddock in een minder mooi verblijf gezien. Wel heel grappig; zowel bij de giraffen in de buurt als eerder in het park kwamen we shelducks tegen (een koppeltje paradise shelducks en een koppeltje australian shelducks bij de giraffen) en blijkbaar was het broedseizoen ofzo? De mannetjes van beide paartjes waren namelijk enorm agressief gedrag aan het vertonen; het scheelt dat het maar eendjes zijn maar we waren wel blij dat er een hek tussen ons en de eenden zat haha. Een diersoort die we nog niet eerder hadden gezien in Nieuw Zeeland was de tapir, dus wel gaaf dat we die hier konden zien. De neushoorns hadden ook wel weer een mooi verblijf, we konden in ieder geval een stukje dichterbij komen dan bij Orana Wildife Park (al konden we bij Orana bij het voedermoment extreem dichtbij komen natuurlijk…). Inmiddels was het echt aan het stortregenen en waren we al goed nat geworden. We moesten nog maar een klein stukje door wat volières heen met ook wat reptielen en zijn daarna toch even gaan schuilen voordat we de free-flight aviary ingingen. We hadden goed doorgelopen en het was nog best vroeg; mooi, want we wilden die dag nog best een eindje rijden. We werden benaderd door een host die van zijn 11u-native-birds-babbeltje afkwam, maar er waren geen bezoekers op komen dagen… We zeiden dat we het jammer vonden dat we dat gemist hadden en toen was het raak. We werden op sleeptouw genomen door dit oude mannetje die eigenlijk te zacht en onduidelijk sprak om door ons beiden tegelijk verstaan te worden. In schuifeltempo door de free-flight aviary gelopen met de native birds, hij wist af en toe een vogeltje te spotten en er iets over te vertellen. Maar helaas voor hem hadden wij al een paar weken native birds gezien en wisten we eigenlijk (zelfs Esther!) meer over de vogels te vertellen dan hij… We waren het redelijk snel weer beu met die arme kerel maar we kregen hem maar niet afgeschud. We hebben bijna een uur in die volière gestaan en moesten daarna enkel nog de rode panda’s bekijken, maar nope, we kregen hem echt niet afgeschud… Dus naar nog wat dingen meegesleept en uiteindelijk zijn we een klein beetje grover geworden met ‘jep we hebben nu alles gezien en moeten door’, nog even uitgebreid bedankt voor de tour (met gekruiste vingers bijna…) en daarna nog even doei gezegd tegen Dave. Heel grappig want hij had het er steeds over dat hij ‘stoked’ was dat we langs waren gekomen en dat hij het zo leuk vond dat we elkaar een maand geleden spraken en ‘hier stond ik dan’ hihi. Blij dat hij er zo blij mee was, wij vonden het ook leuk! Nog even boodschappen gedaan in Hamilton en de goedkoopste benzine opzoeken die we de vorige avond waren tegengekomen in onze slaapplaats-zoektocht. Toen op naar het Noorden! We hebben de gigantische highway door Auckland gereden over een soort neppe Harbour Bridge (na-apers, ze noemen hem ook echt de harbour bridge); deze weg had soms gewoon 6 banen, aan 1 kant! Wooooooooow. En dat terwijl we voornamelijk op 1 baanswegen hebben gereden… Gelukkig had ik al heel wat kilometers gereden en voelde ik me prima op mijn gemak daar. :) We hebben nog flink verder gereden en onze twee tradities voortgezet; de nieuwste Avril Lavigne cd draaien (ik kende echt nog geen enkel liedje van deze cd, terwijl het echt niet meer zó nieuw is, maar aan het einde van de reis kon ik al stukjes meezingen dus jeeee go me!) en praten in ons flauwe overdreven aso-Marokkaan-accent, hihi. ‘Waarom ik hier moete afslaan? Nay jonge volgende pas. Sie nou jonge, jij gewoon bek houwe’. Jep we vonden onszelf érg grappig. Op weg naar het Noorden kregen we ineens problemen met de paddenstoel om onze apparaten op te laden en zo gingen we van de ene dag ‘alles is vol wat kunnen we nu nog opladen?’ tot ‘fuck alles is leeg en we krijgen het niet meer opgeladen’. Dus even goed frustraties, vooral bij Esther die als bijrijder over de elektriciteit ging… Het was wel weer geweldig weer (natuurlijk, want we zaten weer in de auto…) en we kregen echt het vakantiegevoel! Maar niet veel later plensde het ineens weer megahard; echt op zo’n manier dat we de snelheid flink moesten minderen en nog geen 100 meter verder konden kijken. Dus onszelf maar verwend met een koffie langs de kant van de weg (de goedkoopste koffie ooit; 2 dollar, waauw! Normaal bij tankstations was het meestal tussen de 3 en 4 dollar). We besloten bij een DOC campsite te gaan staan waar we weer kiwi’s konden gaan spotten volgens de app (we hadden de hoop nog steeds niet opgegeven). We zouden daar wel 10 dollar per persoon moeten betalen maar dan hadden we wel een keukentje en douches, dus vooruit dan maar (we hadden ook n niet heel veel opties…). Onderweg kwamen we al een aantal bordjes tegen over ‘verboden honden los te laten lopen’ en ‘pas op kiwi’ enzo, dus we zaten blijkbaar echt wel weer in kiwi-central, yes! Op de camping aangekomen zagen we een hoop info in de keuken, onder andere over kiwi-tours. Weer terug naar de auto en maar even overlegd en bedacht wat we wilden; wel of geen kiwitour? Maar belangrijker; gingen we betalen voor de camping? Deze badasses hebben maar bedacht om het DOC formulier wel al in te vullen en geld in het envelopje te stoppen, maar dit envelopje zo ‘naar achteren geschoven’ op het dashboard te leggen in plaats van in de feebox te stoppen, en alvast wat smoesjes bedacht over wat we zouden zeggen mochten ze toch komen kloppen van ‘dames er is niet betaald’. Hihi zoooo slecht. Toch besloten om een kiwitour te boeken, het kostte hier maar 30 dollar per persoon dus dat hadden we wel over voor een grotere kans op kiwi-spotting. De verbinding met de telefoon was echter zo slecht dat we steeds niet verder kwamen dan ‘hello we would like to book a tour’, dus besloten om er maar gewoon heen te rijden (de tours werden georganiseerd door een camping iets verder terug op de weg waar we vandaan kwamen; een luxe camping; Kauri Coast Top 10 Holiday Park). Toen we daar aankwamen rijden zagen we een groepje mensen met een gids naar een busje lopen; het leek er verdacht veel op dat de tour al was begonnen. Gehaast naar de receptie gelopen en we konden nog mee met de tour, maar dan moesten we wel nu al betalen. We konden dus 30 dollar per persoon betalen, maar als we op deze camping zouden blijven kregen we korting; dan konden we voor 25 dollar per persoon mee. Even snel rekensommetje gemaakt en bedacht dat we dan hetzelfde zouden betalen want nu moesten we totaal 80 dollar afrekenen (dacht ik) voor slapen en camping, anders hadden we 30 dollar pp voor de tour betaald en dan (waarschijnlijk) nog 20 dollar voor de camping. Toen begon die vrouw over ‘dat we misschien 3 dollar meer kwijt waren als we bij hun zouden blijven’, ik snapte het al niet helemaal maar het moest allemaal zo gehaast dat we toch maar daar besloten te slapen, voor die paar dollar. Maar toen bleek het 19 dollar per persoon te zijn voor het slapen daar; uuhm hallo dat is uiteindelijk 88 dollar. Beetje afgezet door die madam. Niet dat het ons nu echt om die paar dollar ging maar wat ik gewoon belachelijk vond: ze zegt letterlijk dat het ‘misschien 3 dollar duurder is op deze camping in vergelijking met de DOC camping’. Die doos gaat mij echt niet wijsmaken dat ze niet DONDERSGOED weet hoe duur het allemaal is hier EN op die DOCsite dus ze heeft ons gewoon proberen te paaien door te praten over 3 dollar terwijl het in de praktijk uiteindelijk 4 dollar per persoon duurder was. Ik vond het gewoon heel flauw. Maargoed. We gingen met haar man en nog 4 andere mensen (allemaal Aussies) op kiwitour; met het busje naar een park gegaan waar wij zelf ook al langs waren gereden en hadden bedacht om daar naar kiwi te zoeken; Trounson Kauri Park. De aussies maakten echt een hoop herrie dus we achtten onze kansen al niet erg groot. We kregen wel leuke uitleg van onze gids en allemaal een zaklampje om op onze voeten te letten. Zelf had hij een enorme rode lamp waarmee je dus effectief kunt zoeken naar schemer/nachtdieren (normaal licht schrikt ze af want daar kunnen hun ogen niet tegen, rood licht maakt hen echter niks uit). Dus wel heel tof om nu echt met een goede lamp te zoeken naar kiwi. Maar nogmaals; de aussies maakten nogal lawaai, op een gegeven moment stopten ze wel met praten, maar voorzichtig lopen was er helaas niet bij. Ook was het nog steeds slecht weer (al regende het echt niet hard meer ofzo) maar door de vallende regen konden we ook niet echt onderscheiden of we nu iets hoorde ritselen in het bos (kiwi) of dat we gewoon regen hoorden. Het bos was een Kauri-forest, wat ik wel gaaf vond want het was iets nieuws; we moesten onze voeten afspuiten met speciaal spul op onze heen- en terugweg van het bos. Deze Kauri-bomen hebben hun wortels aan de oppervlakte van de bodem liggen en zijn supergevoelig, daarom zijn ze in de loop der jaren zo zeldzaam geworden; ze zijn ook erg mooi en kunnen megagroot worden. Er zijn nu ook een hoop ziektes die de bomen aantasten (vandaar het voeten afspuiten enzo) dus in dit soort bossen hebben ze meestal verhoogde platforms gebouwd, zodat je niet op de bodem loopt en dus de wortels beschadigd. Ik vond het wel tof om te horen allemaal! We hebben tijdens de paar uur durende wandeling wel de ruru (morepork) gehoord en ook een kiwi gehoord. Maar helaas geen van beiden gezien… Bummeerrrr. Wel hebben we weta gezien (2 soorten), erg gaaf om eindelijk die beesten in het echt te zien maar Esther was een stuk minder happy (ze kunnen erg ver springen en we stonden er bijna naast dus ik snap dat het een beetje spooky was). Ook hebben we in een poeltje een aal gezien en in een ander poeltje nog een vis en kreeftje. Maar wat blijkbaar echt heel bijzonder was; we hebben ook een Kauri-snail gezien! Deze beesten kunnen tot 20-25 jaar oud worden en dit was blijkbaar echt een volwassen exemplaar; suuupergroot en heel stoer met zijn zwarte lijf en zijwaarts hangende huis, een van de aussies heeft het dier veilig van het pad gehaald. Terug op de camping hebben we nog met de gids de alen gevoerd (best grappig om die gekke vissen zo aan de oppervlakte te zien) en ook hadden ze daar een riviertje waarover een brug liep; op de paal van de brug stond aangegeven welke overstromingen ze hebben gehad. Echt bizar om te zien hoe hoog het water soms kwam! Wel grappig; Esther was helemaal in shock over hoe hoog het water was gekomen ooit. Ik heb haar er even aan moeten herinneren hoe hoog het water in de Waal soms komt… Wij als Maas en Walers mogen niet versteld staan van hoog water hihi. Onder die brug hing klimop en blijkbaar zaten daartussen glowworms! Dus op ooghoogte konden we nog eens mooi de glowworms bekijken en het trucje; focus goed op 1 glowworm, doe dan je zaklamp aan en dan kun je de draadjes zien die ze maken om hun prooi te vangen. Ook grappig; we noemen het glowworms want dat klinkt leuk. Maar eigenlijk zijn het maden van vliegen. Glowmaggot heeft toch niet dezelfde flair he? We waren inmiddels echt doodop en het was erg laat dus auto ingekropen en slaaaapen.

Woensdag 3 juni

En (verrassiiiing!) weeral op tijd op. We wilden om 8u vertrekken omdat we nog een heel eind moesten rijden en we wilden nog even zoveel mogelijk gebruik maken van de faciliteiten daar (we hebben niet voor niets 19 doller per persoon betaald potverdorie). Dus even uitgebreid in de warme douche daar gestaan (ik vond het duidelijk iets minder chill want er zat een hele kolonie muggen in de douchehokjes) en daarna hebben we in de keuken nog even afwas gedaan en water gekookt voor onze koffie to go. Het was daar wel best luxe! Ook huiskamertje en grote keuken, wasmachines en extra vriezers en koelkasten, bijna als een soort hostel ingericht. Maar jammer de bammer wij gingen weer door; op naar Cape Reinga! Op weg hiernaartoe reden we over een weg die door een Kauri-forest liep, echt spectaculair! Hele gave bomen (soort rainforest idee, dat hebben we wel meer gezien (vooral op het Noordereiland) maar hier dus ook echt de gigagrote bomen tussendoor; waauw!). We zijn ook nog gestopt bij de alleroudste boom van Nieuw Zeeland; een Giant Kauri Tree genaamd Tane Mahuta, echt een waanzinnig groot ding! Helaas hebben we alleen maar onscherpe foto’s van ons bij de boom kunnen maken, maar ach. Daarna hebben we per ongeluk een landelijke route gepakt in plaats van de grootste weg dus nog een stukje extra gereden (we moesten al zo ver rijden, zucht…). En het begon natuurlijk ook weer te plenzen en enorm hard te waaien. We begonnen ook overal wild turkeys te zien. We zagen ze eerder al in een weiland en waren niet overtuigd of het nu wilde of gehouden dieren waren. Volgens mijn vogelboek konden het best wilde dieren zijn maar we durfden het niet met zekerheid te zeggen. Daarna kwamen we ze om de haverklap tegen en konden we wel met zekerheid zeggen dat we wild turkeys hebben gezien; afstrepeeeen! Maar het is wel te raden; toen werd het weer erg warm en konden we het dakraam weer open doen haha. Maar blijkbaar lag er wel nog wat vocht steeds op het dak, want altijd als we het dakraam open hadden en een scherpe bocht maakten dan vielen er hele dikke druppels naar beneden, meestal in mijn nek… Op deze weg hebben we echt echt echt de aaaaallergoedkoopste koffie ooit gevonden; 1 dollar voor een koffie! Eigenlijk moest je voor een dubbele espresso 2 dollar betalen, maar ik heb gewoon gezegd; two coffee en de kassière ging er blijkbaar vanuit dat het twee enkeltjes waren. Nogmaals; we zijn twee enorme aso-badasses geweest af en toe hihi. Maar we vonden dat we met deze goedkope koffies onze dure camping-overnachting wel weer bijna hadden terugverdiend. J De rit was erg mooi; vooral veel weilanden en dalen en schapen. We zagen een prachtig stukje en zijn omgedraaid om een foto te maken door even een stukje van de weg af te gaan via een steile helling op een gravelpaadje. Ging maar net… Toen hebben we onszelf bijna vastgereden omdat we moesten draaien (als we rechtdoor gingen zouden we pal voor een huis komen te staan) en toen we weer de steile helling opgingen en de weg opreden hoorden we een BOENK, een deel van de auto had even geknuffeld met het asfalt… Onderweg hebben we een bodyboard gehuurd voor 10 dollar (eerlijk zullen we alles delen) en hebben we ons paspoort als borg moeten achterlaten. Zodra we van de oprit afreden hoorden we ineens een gek geluid; alsof er iets aanliep bij het linkervoorwiel van de auto… We waren eigenlijk wel klaar met autoproblemen hoor! Stukje gereden maar al snel weer stilgezet en even goed om en om onder de auto gekeken, stukjes naar voren en achteren gereden, maar we zagen (natuurlijk) niks. AA bellen voor monteur? Maar nope, te eigenwijs. We dachten we proberen het nog even en toen we 100 meter verder waren hoorden we het geluid al niet meer… Ergens stilgezet en nog eens aangereden maar nope; geluid was weg. Dan zal het wel goed zijn zeker? We zijn met het bodyboard verder gereden naar de Giant Te Paki Sand Dunes, vlak daarvoor kwamen we blijkbaar over het land van een boer heen die net zijn koeien aan het verplaatsen was. Koeien en schapen die over de weg heen denderden… Maar toen waren we er eindelijk; de Giant Te Paki Sand Dunes; de naam verraad het al maar het was echt eeeeerg spectaculair. De wind waaide wel echt belachelijk hard dus met zonnebrillen op en sjaals om ons hoofd gewikkeld enigszins proberen te beschermen tegen het opwaaiende zand maar mijn wangetjes waren daarna echt zo zacht als babybilletjes. Het was enorm zwaar om de duinen op te komen en we zijn op een ministukje naar beneden geschoven ter oefening, maar we kwamen nauwelijks vooruit dus hups; gewoon naar de grote berg toe. Het was echt mega, mega zwaar om omhoog te klimmen, zeker met dat stomme bodyboard (ik had het touwtje netjes om mijn pols geknoopt want in deze wind…). Het uitzicht boven was wel fantastisch dus daar hebben we mooi van kunnen genieten terwijl we even op adem kwamen. Maar daarboven was het echt gewoon lomp harde wind; er woei gewoon een zandstorm daar. Esther begon al bedenkingen te krijgen, maar hups, niet zeuren en achter mij komen zitten. Toen we op het board zaten, richting de rand schuifelden werd Esther steeds benauwder en had ze het (volgens mij) bijna niet meer willen doen. Dan heb je met mij helaas de verkeerde voor je dus hups we gaan. Ik vond het geweldig en Esther vond het doodeng (‘neeeee ik wil niet meeeeeer!!!’). We bereikten het einde echter niet zonder om te rollen en koprollen in het zand te maken, ik vond het echt suuuupergrappig. Maar rollenbollen in het zand als je viel; heel mul zand dus pijn deed het allemaal toch niet. We zijn nog twee keer samen van de hoge berg afgeweest en toen vond Esther het echt genoeg. Ik wilde wel nog een keertje dus Esther heeft mooi kunnen filmen hoe ik (deels koprollend) van de berg af ging. Op weg naar de auto kwamen we nog een kleinere helling tegen dus ik Esther overgehaald om de kleine nog te doen; ze vond het weer eng maar deze ging echt wel goed! Dus nog 1x naar boven en nu Esther voorop; dat was weer een nieuw niveau van eng en toen was ze het echt beu hihi. Dus terug naar de auto en ons ontdaan van het zand; makkelijker gezegd dan gedaan. We hebben een beetje staan strippen daar want het zand zat echt óveral. Dagen later konden we nog steeds korreltjes zand terugvinden in kleren, in onze haren… Maar hups door naar Cape Reinga want de verhuurder van het bodyboard had het graag voor zonsondergang terug en we gingen het bord pas terugbrengen op onze eigen terugweg (anders zouden we de hele tijd op en neer rijden). Het was er echt prachtig met de ondergaande zon, maar wederom; enorm harde wind, vooral bij lighthouse waarnaast het stedenbordje stond; dat was namelijk op een soort rotspunt. We werden bijna van de berg geblazen! Poging tot een leuke selfie maar het leuke viel nogal tegen met verwaaide gezichten. Maar yes! We hebben nu het ‘Noordelijkste punt’ gehad en het ‘Zuidelijkste punt’ op Bluff hadden we ook al; we zijn goed bezig met onze toeristentocht! Weer een leuk nieuw vogeltje gevonden daar dus ik was ook weer helemaal in mijn element. Op de terugweg wilden we zo dicht mogelijk bij de Bay of Islands komen zodat we (wederom) de volgende ochtend niet te ver hoefden te reizen. Op de terugweg nog even het bodyboard teruggebracht en paspoort terug opgehaald en jahoor; het begon weer met flink regenen. We waren allebei goed moe van de lange rit en dag. Het weggetje richting de camping was echt verschrikkelijk; een onverharde weg met enorm diepe kuilen. Aan het einde van de weg een grasveldje waar we konden staan, we konden het toilet niet zien dus zijn naar het einde van het veldje gereden waar een bordje stond; toilet 100m. Uuhm ja dikke doei, we gaan echt niet in deze rotregen 100 meter lopen om ff te plassen, dan maar naast de auto, dus wederom; basasses for life! En wederom; als een blok in slaap gevallen.

Donderdag 4 juni

Weer wakker geworden met plensregen; bah! Zodra het een beetje begon op te klaren snel koffie aangezet toen er een man aan kwam lopen met twee honden. ‘how did you know about this campsite? It’s closed’. Uuhm… Tijdens een (vriendelijk) gesprek werd het verhaal wel iets genuanceerder; de camping zou waarschijnlijk zeer binnenkort dichtgaan vanwege ‘misbruik/vandalisme’. ‘Have you been to the toilets yet?’ Uuhm.. Even snel iets over moeten verzinnen want we konden moeilijk toegeven dat we naast de auto hebben geplast, maar blijkbaar hadden mensen dus hun zakken afval in het toilet gestopt waardoor het afval nu boven de bril uitkwam en het toilet dus niet meer bruikbaar was. Misschien dat de camping in de zomer weer (betaald) open zou gaan, maar DOC van het Northland had geen zin meer om hier in te investeren dus voorlopig ging het dicht. Hij was een local en was dus al geïnformeerd over dit gebeuren en hij ging nu bij alle campers enzo langs om dat even te melden. Blijkbaar was de camping al van de DOCwebsite gehaald, maarja, nog niet van de app wikicamps; wij hebben er wel een comment bijgezet dat het nu gesloten is en nu ik dit typ kan ik de camping ook niet meer terugvinden op de app… Hij is dus al weggehaald van de app, maar het jammere is wel dat ik nu de precieze locatie van de campsite niet meer terug kan vinden haha. Even later toen wij bijna klaar waren om te gaan (en de andere auto’s al weg waren) kwam er een auto van DOC het terrein oprijden en werd er een notification op de boom gehangen; ‘CLOSED’. Hadden wij ff geluk dat we er niet een dag later langs waren gegaan! Er was namelijk weinig keuze aan gratis campings daar in de buurt dus anders hadden we gisteren nog een heel eind moeten verder rijden voor een betaalde camping… Ik vond het wel erg stom dat ze alleen die notificatie op de boom hingen. Aan het begin van de campsite stond een echt bord van de camping en daar hadden ze niks aan gedaan. Uuhm toen wij hier gisteren kwamen hadden wij die boom nauwelijks gezien in het donker, het enige wat je WEL ziet is dat bord waar je koplampen op schijnen als je binnenkomt. Maargoed, dat zoekt DOC maar zelf uit. Wij gingen weer verder naar de Bay of Islands – Paihia, waar de zon scheen en het echt wel warm was! Daar naar een I-site en informatie opgevraagd over kayakken en paardrijden. De doos achter de balie was niet echt behulpzaam dus zelf maar met wat folders op stap naar de Beach Base van Coastal Kayakers, waar niemand was… Dus even moeten bellen en toen kwam er een kerel aan om ons een kayak te verhuren en het water in te helpen. Ondanks dat het best hard waaide en af en toe regende leek het ons best nog wel te doen; het werd ons niet geadviseerd om de zee op te gaan, zolang we aan de andere kant van de brug bleven en enkel op de rivier gingen was het prima; en dat was precies waar we heen wilden om de Haruru Falls te bekijken! We hadden 2 uur voor de returntocht en volgens de verhuurder was dat meer dan genoeg tijd om naar de falls te gaan, even rustig rond te kijken en dan weer terug te komen; prima. Onderweg nog 2 nieuwe vogels gezien; de New Zealand dotterel (klein vogeltje, maar blijkbaar wel superzeldzaam, jee!) en… spoonbills! Ik vond het zoooo gaaf want het waren de royal spoonbills en dat zijn dus precies dezelfde vogels die ik ook in Nederland weleens heb gezien in het wild, gaaaaaaaf! Maar de heenweg duurde echt wel lang, de tegenwind was verschrikkelijk en als we eventjes niet hard genoeg peddelden gingen we gewoon weer achteruit! We hebben onderweg een plasstop gehouden bij een camping (netjes even gevraagd :) ) en daar heb ik stiekem twee kleine restjes van wcrollen gejat (het onze was bijna op, maarja, voor die laatste twee dagen toiletpapier kopen terwijl de kans er dik inzat dat we het misschien helemaal niet meer nodig gingen hebben…). Bij de kayakverhuur aangekomen begon het keihard te regenen, net op tijd terug dus! Maar ook bleken we 2,5 uur over onze tocht te hebben gedaan…! Gelukkig hoefden we niet bij te betalen (wij hebben er niks van gezegd en hij ook niet), maar het was wel de moeite (ondanks het slechte weer), want het was leuk kayakken en de Haruru Fall was wel tof! Daarna zijn we in Paihia eerst fish&chips/hamburger gaan eten (deze keer was het Esther die grumpy-hungry was) en daarna zijn we nog wat souvenirwinkels langsgegaan en nog even teruggereden om de spoonbills nog even goed met de verrekijker te kunnen bekijken. Daar hebben we nog het paardrijden voor de volgende dag geboekt (we wilden eigenlijk een rit maken bij een aanbieder die iets verder van Auckland vandaan zat, maar die namen niet op. Dus toen zijn we maar voor de goedkoopste aanbieder dicht bij Auckland gegaan). Later belde de eerste stal weer terug; maar dikke pech, we hadden al een concurrent gevonden haha!). We zijn weer doorgereden en hebben onderweg nog even boodschappen gedaan en getankt en natuurlijk… koffie gehaald! Iets over 22u waren we pas op onze ‘camping’; Waimauku Picnic Area; een parkeerplaats langs de snelweg, zonder enige faciliteiten; gezellig! Maar och wikicamps zei dat we er mochten staan dus dat hebben we maar gedaan. Ik heb al mijn autokunsten losgelaten om precies zó schuin in een hoek te staan dat we soort van ongezien konden plassen naast de auto voordat we gingen slapen.

Vrijdag 5 juni

We wilden lekker uitslapen, maar wel ff om 7u30 de wekker om vliegtuigstand uit te zetten omdat ik gebeld kon worden door de paardenmiep als het weer te slecht was. Ik moest toen ineens erg nodig plassen, dus opgestaan en tussen de twee open deuren geplast (in het daglicht was onze plek iets minder onzichtbaar) en daarna had ik natuurlijk geen zin meer om weer helemaal het bed in te kruipen. Dus maar vast koffie zetten, ontbijten en op zoek naar een public toilet voordat we naar het strand zouden rijden om te gaan paardrijden. We konden echt niks vinden dus maar op weg naar de paardjes op het strand gereden en gehoopt dat we iets zouden tegenkomen. Uiteindelijk bij een enorme fancy golf course gestopt en stiekem naar de wc gegaan daar; we voelden ons echt sjappies in onze sjofele kleren voor het paardrijden haha. Daarna bleek het nog maar 1 minuut te zijn naar de parkeerplaats bij de paardjes en guess what? Daar waren gewoon public toilets haha. We waren eigenlijk van plan om ’s ochtends nog nuttige dingen te doen als schelpen uitzoeken en vroeger bij de paardjes te zijn om nog wat te helpen met opzadelen ofzo, maar uiteindelijk waren we gewoon op tijd bij de paardjes en waren ze al helemaal klaar om te gaan. Er stonden twee mooie bonte paarden en een mooie bruine volbloed. Ik kreeg de liefst bonte mee (West) en Esther de ondeugende (Rem) en Antoinette (paardenmiep) zou de bruine volbloed nemen aangezien die blijkbaar zou bokken. Toen we vertelden dat we Nederlands waren sprak Antoinette zowaar een paar Nederlandse woorden! Haar ouders bleken na WWII naar Nieuw Zeeland te zijn verhuisd met een bloemenbusiness (hoe kan het ook anders). Dus tussendoor kwamen er steeds wat Nederlandse woordjes; erg grappig! Uiteindelijk bleek Antoinette het braafste paard te hebben; bokken gebeurde nauwelijks. Mijn paard was loeisterk in zijn mond dus had geen rem, maar wel enorm lompe giga-grote en lange passen en liep graag met zijn neus in de kont van de voorganger (wat de voorgangers vaak niet echt konden waarderen). Zolang ik voorop liep reed ik best prima, ik liet hem maar lopen en kon nog nét de pas bepalen. Maar zodra er iemand voor me liep was ik continu het paard aan het inhouden of West begon de voorganger vooruit te duwen… Door de lompe pas werd ik heen en weer gestuiterd en als ik probeerde iets te zeggen te hebben stuiterde het alleen maar meer en door het ‘geen rem’ gedeelte ben ik zovaak in het zadel geknoeperd dat mijn gevoelige delen nogal beurs aanvoelden. De binnenkant van mijn kuiten waren bont en blauw omdat ik door het vooruit-schuiven in combinatie met gewone broek steeds tussen zadel en stijgbeugelriem zat… Om nog maar te zwijgen over spierpijn tussen mijn liezen en in mijn armen (de volgende dagen). Esthers paard was ook een haantje de voorste en bleef maar schudden met het hoofd en was ook sterk in de mond; en dat met een bitloos hoofdstel… Ze kon het dier wel hanteren maar had toch dikke kapotte blaren op de vingers aan het einde van de rit. Door het hoge tij hebben we maar een ministukje over het strand kunnen rijden en daar door een klein stroompje gelopen, maar verder hebben we voornamelijk door de duinen door een bos gereden. Wel leuk dat we blijkbaar echt in gebieden reden waar heel veel films zijn opgenomen; vooral films die we niet kenden (een hele hoop Chinese), maar ook een paar bekende films. Zo is Yogi Bear daar opgenomen (al snap ik niet helemaal wat ze daarvan hebben opgenomen met een camera…) en ook stukken van Narnia. In het bos bleken veel scènes uit Xena de Warrior Princess te zijn opgenomen; en arme Evalien was al zo jaloers op mijn reis door Nieuw Zeeland… :) Op een gegeven moment begon het echt te stortregenen; schuilen in het bos had geen zin en duurde te lang dus we zijn echt helemaal doorweekt. Toen we later nog door een diepere stroom gingen waden heb ik nog net droge voeten kunnen houden (maarja, de buitenkant was toch al doorweekt van de regen), maar Esthers paard wilde gaan rollen… Ze heeft gelukkig kunnen voorkomen dat ze koppie onder gingen maar het water stond wel tot in haar schoenen na al dat gespetter haha. Het land waar we reden was van Maori-people en blijkbaar moest er flink veel geld betaald worden voor het recht om daar doorheen te mogen rijden; ik vond het wel grappig. Aan het einde kwam er een laatste stuk waar we even lekker mochten galopperen; een bergje op. Ik had de plaats vooraan al weer ingepikt en dat was maar goed ook; cantering (galopperen) had West niet zoveel zin in, na 2 passen zaten we al in gallop (rengalop) en we vlogen ervandoor alsof West een andere naam had; Speedy Gonzales! In de rit verloor ik mijn stijgbeugel en met dit oncontroleerbare gehobbel vond ik het toch wel fijn om die even terug te vinden. Uiteindelijk West stilgezet, beugel aangedaan en nog steeds was er achter me geen spoor te bekennen van Esther of Antoinette dus maar weer verder geraced en bovenaan de berg op ze gewacht. Esther had wat pogingen gedaan om haar paard netjes in te houden in een canter, maar daardoor zijn de blaren die ze gedurende de rit had gekweekt allemaal mooi opengesprongen… Arm kind! Achteraf even goed geëvalueerd en we hebben echt best een leuke rit gehad hoor en gelukkig waren we gewoon met ons tweeën en zorgde Antoinette ervoor dat we gewoon lekker op ons eigen niveau konden rijden (geen beginnersrit met stappen en hier en daar een drafje). Het probleem was dat we wel beginners-hobbel-knollen hadden die ons heel wat pijntjes hebben gegeven hihi… Ook hebben we uiteindelijk (jammer genoeg) weinig van het strand gezien. Terug bij de vrachtwagen hebben we even geholpen met afzadelen en voeren van de paarden en toen hebben we ons omgekleed in het public toilet bij de parkeerplaats en zijn we op aanraden van Antoinette nog naar een plaats gegaan waar een Gannet Colony zou zitten. In dit seizoen zaten ze er helaas niet… Dus hebben we daar maar eventjes gekookt en zijn we naar het VTNZ kantoor gegaan in Kumeu voor een nieuwe WoF en registration voor de auto (Warranty of Fitness is zegmaar de APK van Nieuw Zeeland die 6 maanden geldig is). We hebben nooit problemen gehad met de auto dus gingen er eigenlijk wel vanuit dat de auto gewoon zou slagen, hier en daar een lampje vervangen ofzo. Maar nope. Niet geslaagd en een hele waslijst met dingen die gemaakt moeten worden. Het hele grapje zou 300 tot 400 dollar gaan kosten en dan moest er nog een nieuwe (of tweedehands…) band op. Daaamn dat was wel een echte domper dus onszelf even getroost met een ijsje gemaakt van vers (bevroren…) fruit bij een supermarktje in Kumeu. Het was inmiddels bijna 17u dus we konden de auto die dag niet meer laten fixen, dan maar de volgende dag. Maar we zouden de volgende dag naar Auckland Zoo gaan dus hebben we rondgebeld en een garage in Auckland gevonden die de auto voor dezelfde prijs zou fixen, op een zaterdag, yes! Maar nog steeds in dubio, want er was nog geen echte koper voor de auto, en wellicht kon het ding zonder WoF voor dumpprijs verkocht worden? Besloten om maar terug te rijden naar de ‘camping’ van de vorige nacht en daar heeft Esther gebeld met Maria, die wel enige interesse in de auto had. Samen hebben ze een heel plan bedacht over hoe Maria de auto zou kunnen kopen/betalen in termijnen voor 2500 dollar, maar 200 minder als Esther er ooit voor heeft betaald, jeee! Wel moesten we daar natuurlijk nog een aantal honderdjes bijtellen voor het opknappen van de auto… Maar ok, de auto zou in ieder geval verkocht worden. Echt een enorme rollercoaster dag met ups en downs. Wel nog een extra upje gehad; bij de VTNZ moest ik nog iets uit de auto halen en toen vond ik op de grond twee briefjes van 20 dollar op de vochtige grond, jee! Toen het een beetje droog was bleek het nog 60 dollar te zijn ook. Het was vast geld van iemand geweest die voor zijn WoF wilde betalen, maarja we wisten natuurlijk niet van wie. Maar we wisten wel wie de nieuwe eigenaren van deze dollars waren; Esther en Eline, hiep hoi! (al het geld dat we daarna hebben uitgegeven aan eten/drinken hebben we weggewuifd onder ‘och we hadden toch 60 dollar extra’. Uiteindelijk hebben we die 60 dollar wel drie keer uitgegeven denk ik hihi). Maar na deze rollercoaster-dag uitgeput in slaap gevallen op onze fijne parkeerplaats… Oh en trouwens; aan de ene kant zat een snelweg en aan de andere kant van ons (echt op 4 meter afstand ofzo) lag een treinspoor; gelukkig kwamen er niet veel treinen langs! Oh en wat ook nog leuk was aan deze avond; ik ging naast de auto plassen (heerlijk charmant) en toen schrok ik me rot; ik hoorde iets in de bosjes ritselen! Toen ik goed keek zag ik een possum de boom inklimmen! Aaahwn! We hebben tijdens onze reis wel meer possums gezien; maar dan altijd op de weg. Zo heb ik drie keer bijna tegen een possum aangereden (maar elke keer zaten ze net op de rand van de weg en kon ik net genoeg uitwijken om ze in leven te laten) en Esther heeft een geweldig moment gehad toen zij reed; er zat een possum op de weg, en niemand achter ons… dus we konden gewoon echt stil gaan staan en hebben kunnen zien hoe de possum (in oeeeersloom tempo) van de weg afwandelde. Echt er is een reden dat die beesten zoooo vaak roadkil worden (je ziet ze overal langs de weg liggen); ze zijn veel te sloom en dom! Maar nog snel Esther geroepen voor de possum in de boom, maar die was er helaas alweer vandoor… Maar weer naar bedje toe want de volgende morgen…

Zaterdag 6 juni

Natuurlijk weer vroeg opstaan! Want we moesten naar de garage in Auckland rijden om de auto te laten fixen, gelukkig zouden we van daaruit kunnen lopen naar de dierentuin en hopelijk was de auto dan gewoon weer klaar als we terugkwamen. Aangekomen bij Joshua Motors was de ‘baas’ er nog niet (er waren echt alleen maar Aziaten aan het werk daar) dus wachten… toen de baas er eenmaal was (ook een Aziaat haha, maar hij sprak tenminste behoorlijk Engels) rekende hij even mooi uit dat het 585 dollar zou kosten zonder de band, uhm say whut? Dat was niet wat er aan de telefoon werd gezegd potverdorie. Nog gewacht tot de mechanic er was (woow, een Westerse!) die de auto omhoog heeft getakeld en helaas zelfde conclusie; 585 dollar. Nog even geprobeerd om een dealtje te sluiten met band en nieuwe WoF daar, maar nope, dan kwam hij gewoon op 670 dollar ofzo uit, pfft. Dus Maria weer gebeld en een vriend van haar was auto-mechanic en die zou de auto wel voor een vriendenprijsje kunnen fixen. Esther zou met Maria regelen dat de auto in Palmerston North zou komen en dan zouden ze het ding daar laten fixen. Dus na een uur of 2 hebben we toch de garage verlaten met de auto in dezelfde staat en zijn we maar naar Auckland Zoo gegaan; een behoorlijk grote dierentuin, maar weeral dezelfde dieren! Mindere kanten aan Auckland Zoo waren dat de route echt onmogelijk is; je loopt sowieso een hoop stukken dubbel en het is lastig om nu te bedenken welke route het meest praktisch is. Verder is de dierentuin vrij chaotisch en onlogisch; er werd veel gebouwd (wat prima en nodig is voor een dierentuin) maar ze hadden de verbouwingen niet echt netjes weggewerkt ofzo en soms klopte het kaartje dan niet meer of kon je eigenlijk niet zien waar je dan wél heen moest lopen. Sowieso klopt het kaartje af en toe niet, dan konden we een volière niet vinden, of stond een volière niet op de kaart, of stond de verkeerde vogel bij de volière op de kaart… Dus allemaal een beetje verwarrend en chaotisch. Ik snapte ook niet altijd helemaal waarom ze dieren in verschillende perken hebben, bij de tijgers waren er twee verblijven die makkelijk met een tunnel verbonden waren, ik kan nog wel bedenken waarom ze apart zitten maar was leuk geweest als ze dat even hadden uitgelegd in een bordje ofzo (of ik heb het gemist…). Maar zo waren er ook meerdere verblijven voor de meerkats, red pandas en otters, maar whyyy?? Bij de meerkats zaten er wel tunnels onder het verblijf waar kindjes (en wij ook hihi) in konden kruipen om uiteindelijk onder een halve plastic bol uit te komen die in het meerkat verblijf zat; dat vond ik wel tof! De Australië volière vond ik dan weer wat jammer; heel klein en je kon enkel op het pad staan dus eigenlijk werd je gedwongen gewoon door te lopen ipv dat je ergens rustig kon gaan staan kijken… De Tasmaanse duivels hadden wel echt een gaaf groot verblijf, net als bij Orana Wildlife Park waren er meerdere delen voor deze dieren en ze hadden er dan vast ook behoorlijk wat. Ook hing er een touchscreen, buiten… Zoals ik al zei vooral weer dezelfde aapjes gezien; weinig bijzonders. Wel voor het eerst de pygmy marmosets gezien! Die hadden ze in andere parken ook wel, maar die zaten daar blijkbaar steeds verstopt. Ze hadden ook een nachtstuk waar het donker was; maar jeetje mina. Ze hadden gewone bordjes (die je dus niet/nauwelijks kon lezen in het donker), er was totaal geen moment waarop je ogen konden wennen dus heel vaak als je even een verblijf in had gekeken dan zag je daarna helemaal niet waar je liep. Dus eigenlijk hebben we daar niks kunnen zien (kiwi en vleermuizen zaten goed verstopt) behalve wat insecten en vissen… Ze hadden er nu 1 olifant (arm dier), maar ze zou binnenkort een vriendje krijgen. Er hing bij de olifant een bordje met dat ze dagelijks 12 kilometer liep, maar rondjes in haar perk? Rond de dierentuin??? Geen idee en daarna geen verzorger meer tegengekomen om het te vragen. De helft van de savanne was afgesloten vanwege verbouwingen; prima, maar echt zooooo’n lelijke ijzeren hekken! Maarja niet te voorkomen zeker? Maar er was wel iets suuuuper vets aan Auckland Zoo; ze hadden Takahe! Dat is een soort uit de kluiten gewassen Pukeko (die we heeeeel veel hebben gezien). De Takahe is ontzettend zeldzaam dus we hadden niet verwacht het dier in het wild tegen te komen dus echt super mega gaaf om het dier daar te zien; zeer impressive! Nauwelijks groter dan de pukeko, maar drie keer zwaarder! Oh en nog wel iets leuks was dat net toevallig de hippo’s naar buiten kwamen om te eten toen wij daar stonden, dus zowaar nijlpaarden in beweging gezien haha! Maargoed, we hebben ons wel vermaakt, maar het was dus duidelijk niet de best dierentuin ooit. Na Auckland Zoo zijn we naar de Pitapit gegaan in Auckland (I looooooved it!) en daarna naar Freemans Backpackers Lodge waar we een kamer hadden geboekt. De huidige beheerder was een Indiër, duidelijk sociaal gebrekig, die ons onze kamer heeft laten zien; de meest basic kleine kamer met twee eenpersoonsbedden erin (wij sliepen weer ‘buiten’). Wel een grappig hostel maar echt enorm studentenhuis-achtig en heel weinig sfeer, We hebben snel de auto leeggehaald en gesorteerd en zijn daarna naar een winkelcentrum gegaan voor postkantoor, boodschapjes en wat bijtanken. In het hostel (vooral ik) resterende spullen verder gesorteerd en ingepakt en heeeerlijk gedoucht, jee! Esther heeft de bus geboekt van Palmy terug naar Auckland en daarna zijn we ons gaan optutten en zijn we (laat) gaan uit eten. Nog even ‘eerlijk zullen we alles delen’ met samen spareribs, risotto-balletjes en garlicbread bestelt en alvast een (alcoholisch)drankje gedaan. Daarna hadden we met Sander Cobussen uit Druten in de stad afgesproken (zo kom je elkaar nog eens tegen; in Nieuw Zeeland haha!) en zijn we bij hem verder gaan drinken en kletsen. Uiteindelijk zijn we pas rond 1u30 weggegaan daar en via een gigaomweg hebben we uiteindelijk ons hostel teruggevonden en zijn we snel gaan slapen.

Zondag 7 juni

De wekker ging alweer op tijd om nog de laatste spullen in te pakken en om voor 10u uit te checken bij het hostel. We hebben wel nog even snel koffie gemaakt daar natuurlijk… Iets voor het vliegveld zijn we gestopt om nog te ontbijten en toen heeft Esther me afgezet op het vliegveld. We zijn nog even samen naar binnen gegaan en hebben nog een foto gemaakt en facebook berichtje gepost en toen een laatste knuffel en daaaaag Esther! Ik had mijn koffer ingecheckt en daarna werd ik gebeld door Esther… We hadden nog wat chocolade (Reeces) bewaard maar die waren we vergeten op te eten, dus is ze even snel teruggekomen. Samen nog snel gesnoept, nog een knuffel en toen echt weg. Ik heb op het vliegveld nog wat rondgekeken in de souvenirwinkeltjes (nu het nog even kan) en ben rustig naar mijn gate gelopen. In het vliegtuig ging alles wel vlotjes, helaas zat er een klein meisje (7 jaar oud ofzo) naast me dat nogal druk en brutaal was (hier en daar kreeg ik een ellenboog of voet tegen me aangestompt en vooral was een hele hoop getetter naast me), maar in de rij voor me zaten twee ouders en hun kindje van een jaar oud ofzo die nogal wat tantrums heeft gehad onderweg… Dus de rit was niet echt rustig, maar och, het duurde gelukkig niet zo lang. De rit stond gepland op 3u40 maar duurde iets korter denk ik. En tjah, toen was ik alweer in Sydney en was het avontuur echt voorbij… boehoe!

Ik heb echt een geweldige tijd gehad met Esther en ‘onze’ auto. 7500 kilometer gereden, hele gave dingen gezien en gedaan en vooral waanzinnig genoten. Ik vond het super om gewoon met de auto overal heen te kunnen waar we maar wilden. Ook heel veel ervaring opgedaan met autorijden; zo heel veel kilometers heb ik in Nederland/België nog niet gereden, maar ik ben in Nieuw Zeeland goed ervaren geworden haha! De eerste dagen reed ik gewoon nog voorzichtig 70 of 80, dat maximum van 100 was me op heel veel wegen echt niet chill. Maar al snel reed ook ik met 100 de slingerwegen door, met als toppunt wel die ene keer dat Esther zei ‘mag je hier 140?’, oeps, nee… Ik vond het ook leuk om zo door de verschillende landschappen heen te rijden. Van velden naar bossen naar zigzaggen in de bergen; waauw! Het was wel goed oppassen geblazen vaak, maar de Nieuw Zeelanders (inclusief vrachtwagen chauffeurs) kachelen daar gewoon met 80 (of meer…) de bergen op en af terwijl wij dan in onze ultieme dare-mode net met 50km/h de berg rond durven. Verder was het voor mij ook heel bijzonder dat we toch de vier grootste dierentuinen van Nieuw Zeeland hebben kunnen zien (en gratis, ha!). Ik heb heel veel ideeën opgedaan die ik mee wil nemen naar Europa. Kortom; we hebben echt de tijd van ons leven gehad! Het was ook wel bijzonder om dit samen met Esther te doen; we kennen elkaar nu bijna 10 jaar en als ik er goed over nadenk dan ben ik één keer op vakantie geweest zonder mijn ouders én zonder Esther hahahaha! En die ene keer was dan een vakantie van vijf dagen naar zee in België. Dus nogmaals; zeer bijzonder om dan ook deze Nieuw Zeeland ervaring met Esther te mogen delen, iets om nooit meer te vergeten en nog vaak met een big smile aan terug te denken!