8.3 Nieuw Zeeland trip deel 3

Ter begin nog eens de google-maps-link van onze reis: https://www.google.com/maps/d/edit?mid=z4UFQpVGOFqk.kCdYW3adGxhQ&usp=sharing

Dinsdag 19 mei

Om 6u opgestaan en gelukkig voor Esther was de ferry-rit een stuk minder wild dan de heenweg, maar voor haar nog steeds genoeg om naar de horizon te moeten staren en voor mij nog steeds genoeg om een beetje mee te kunnen springen. We waren echt nét op tijd bij de auto om nog voor 16 dollar weg te mogen rijden in plaats van 22 dollar haha. We hebben in Bluff nog even op een zeeleeuwen-strandje rondgekeken maar niks gezien. Wel hebben we hele schattige oystercatchers gezien; twee mannetjes probeerden beiden de gunst van een vrouwtje te winnen. Het was hilaaaaarisch! Ook hebben we nog even een foto gemaakt bij ‘HET’ stedenbordje op het ‘Zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland’ (beetje bullshit, zeker als je net zelf van Stewart Island komt, wat nog 35km zuidelijker ligt, maargoed) met de afstanden naar Sydney en Tokio enzo, erg grappig! Toen op naar Invercargill voor boodschappen en tanken en weer door op de Scenic Highway Route. We zijn daar veel stranden tegengekomen met tsunami-golven-waarschuwingen. Het zag er ook echt wel heftig uit! We hebben monkey-island gezien (ben alweer vergeten waarom het zo heette, maar je kon daar met eb oversteken! Wat wij niet konden…) en we hebben ook Gemstone beach gezien (maar geen gemstones hihi, wel een grote verzameling stenen met teksten erop, wel grappig!). We zijn naar de Clifden grotten gegaan waar we wat moeite hadden met de parkeerplaats vinden… We reden erlangs en zagen een auto staan met een jongen die ertegenaan geleund aan zijn lunch stond. Toen dachten we ‘misschien was dat het toch wel’ dus weer omgedraaid en even voorbij de parkeerplaats naar het bordje gekeken. Jep. Dat was toch de juiste parkeerplaats. Dus weer omgedraaid en voor de derde keer langs die jongen gekomen die ons al een beetje stond uit te lachen… We zaten al een beetje te praten van ‘wat moet hij wel niet gedacht hebben’ en stapten rustig de auto uit. En toen verraadde hij dat hij ook Nederlands was… Oepsie! Wat hadden we allemaal over hem gezegd terwijl hij het kon horen?? We waren het niet helemaal meer gewend dat we afgeluisterd konden worden hihi. De jongen heette Chris en hij wilde ook de grotten in, in zijn eentje… We hebben netjes het bordje gelezen waarop duidelijk stond dat je niet alleen moest zijn, minimaal twee lampjes hebben, bla bla. Maar Chris had blijkbaar vaker grotten in zijn eentje gedaan dus hij moest het maar weten. Wij vonden het wel erg handig dat we met hem mee zouden kunnen, dus even overlegd en jep, we gingen met ons drieën de grot in. Esther vond de ingang al eng en kreeg haar bedenkingen. Ik was nog erg stoer (ook al voel ik mij af en toe een beetje claustrofobisch), maar na 5 meter werd de grot erg smal en zagen we ook al een stuk waar we zouden moeten kruipen… Jep en daar hield de fun voor mij alweer op. Dus Esther en ik zijn direct weer omgedraaid haha. We liepen terug naar de auto en we waren nog niet bij de auto aangekomen of we hoorden Chris alweer roepen. De grot was in totaal 300 meter lang, maar er zat al een tweede in/uitgang heel dicht bij de eerste en hij had deze al gevonden. Nog eens goed op het kaartje van de grot gekeken en tot de conclusie gekomen dat de mooiste stukken (water en diepe drops enzo) aan het einde zaten. Dus eerst met ons drieën lopen zoeken naar de uitgang en Esther en Chris daarin gegaan. Veel plezier jongens ik ga we even lekker wat appjes sturen! Blijkbaar vond Esther het ook wel eng (gelukkig voor mijn ego haha) en hebben ze af en toe best moeite moeten doen om geen natte voeten te krijgen. Ze hebben daar swimming pools gezien, hoge drops, laddertjes beklommen en door gangen gekropen en door gaatjes geperst, meh liever zij dan ik hoor! Wel hebben ze daar blijkbaar supervet glowworms gezien! Tegen de tijd dat Chris en Esther uit de grote kwamen was ik al begonnen aan het diner voor ons drieën en kon ze verwelkomen met een gezellige ‘eet je mee?’. Ooooh klonk dat even lekker Hollands! Dus hebben we gezellig met ons drieën gekookt en gegeten, Esther en Chris wijntje gedronken, muziekje gespeeld, tof! Daarna zijn Esther en ik doorgereden naar te Anau. De volgende dag wilden we een cruise doen door de Milford Sound, maar dat lag nog een heel eind op een doorlopende weg. Om te voorkomen dat we de volgende dag weer mega vroeg op moesten staan (al waren we dat natuurlijk al wel gewend inmiddels…) wilden we zo ver mogelijk richting Milford Sound komen deze dag. Dus een campsite gevonden die al een eindje op de weg lag; Cascade Creek Campsite. Wel een betaalde campsite, maar wel van de DOC (Department of Conservation) dus 6 dollar per persoon; viel wel mee. Het was er behoorlijk druk en van de DOC zou het vrij zeker zijn dat ze komen controleren dus maar netjes kaartjes ingevuld, voor het raam gestoken en onze centjes in de paal/bak gestoken. We kunnen wel eerlijk zijn… :)

Woensdag 20 mei

Wederom; vroeg op, maar gelukkig minder vroeg dan anders; 7u, yes! Naar Milford Sound Cruise boten gereden;1 grote hal met alle bootorganisaties bij elkaar. We wilden via de telefoon op aanbieding-websites een cruise boeken maar de internetverbinding was gisteren onderweg niet goed genoeg en vandaag tot aan de Sounds was er helaas helemaal geen internet. Aan de kassa bij de organisatie die ons het leukst leek nog geprobeerd voor de korting maar ‘ze kon niet meer dan 10% korting geven’. Ik vond het maar bullshit, waarom kun je wel die 10% doen dan?? Nog een internetcode gekocht voor 5 dollar en daar op een computer op de wifi geprobeerd maar toen waren de aanbiedingen er voor die dag al niet meer, shit! Bij andere aanbieders gekeken en een meisje (dat achteraf Duits bleek te zijn) lokte ons met haar blik al bijna naar haar toe en ze was ontzettend aardig en enthousiast en bood ons een mooie deal; voor maar 55 pp, prima! We hebben een leuke cruise gehad, mooie boot en het was gelukkig niet druk en we hadden gratis koffie op de boot; jee! Het weer was niet al te chill; weer regen en wolken. Maar we hebben onderweg nog wel seals gezien! En we zijn tot onder watervallen gevaren enzo dus de tocht zelf was wel leuk. Terug in de haven zagen we nog één of andere witte reiger bij de boten (tot noch toe niet geïdentificeerd dus als iemand het weet; I would love to know!) en in de hal heeft Esther nog met het resterende internet van de gekochte wifi-code de auto op internet gezet (hij moest ook nog een keer verkocht worden aan het einde van de trip…). Daarna hebben we op de parking gezocht naar kea’, helaas niet gevonden, wel nog 2 weka’s gezien (een donkere en een normale kleur, blijkbaar zijn er daar weer verschillende ondersoorten van). Maar bij een volgende parking (waar we naar The Chasm wilde kijken; soort van waterval-achtig iets) was het raak, bingo! Ik was helemaal happy met een wilde kea deze keer. Wederom super speels en grappig beest. Toen we terugkwamen van The Chasm (10 minuten later) was Esther een stuk minder blij met het beest… De kea was op de auto gekropen en was aan het rubber van het dakraam gaan knabbelen; precies hetgeen ze voor waarschuwen met kea’s. Blijkbaar is er iets onweerstaanbaars aan auto-rubber. Zodra het beest ons zag hield het alweer op en keek het ons een beetje arrogant aan vanaf de auto; geweldig! Ik heb nog een beetje lopen smelten daar en toen toch maar doorgereden naar Te Anau. Onderweg was een eenrichtingstunnel met stoplichten en een meter of 50 ervoor zagen we weer wilde kea dus gestopt in een inham en aaaahwn! Twee kea’s kwamen meteen op onze auto af en kwamen op de spiegel zitten, klommen op de auto en zaten ons lekker in de gaten te houden. 1 kea had een schelp gevonden als speeltje en gooide het ding steeds voor zichzelf een stukje weg (super filmpje van!) en klom toen met schelp op de auto. Hij liet de schelp vallen en ik pakte het op en bood het aan, maar daar moest hij niks van weten. Toen ik de schelp weggooide vloog hij er direct achteraan! Zooo cool die beesten! Op de terugweg wel eindelijk kunnen genieten van de mooie uitzichten en nog even gestopt bij de mirror lakes; zo bijzonder vonden we het niet. Het leukste vond ik nog de eendjes en er stond wel een bordje ‘mirror lakes’ dat mooi weerspiegelt werd in het water, maar dat was het dan ook. Later zouden we nog een veel mooier ‘mirror lake’ tegenkomen… In Te Anau boodschappen gedaan en getankt en daarna een plekje gevonden in een kleedkamer bij een haventje om pasta op te warmen uit blik (klinkt dat niet super?). Meteen even afgewassen en onze waterflessen gevuld en verder richting Queenstown. Op een uurtje van deze stad af een camping gevonden langs de H6 (‘Rest Area’). Eindelijk weer een relaxte avond met een drankje en het beste van allemaal; de volgende ochtend echt echt echt uitslapen! Yesssss!

Donderdag 21 mei

We werden ’s ochtends wakker geloeid door een stel stieren in het weiland naast ons (we waren zo slim om er pal naast te gaan staan…). Ze bleven maar staan loeien en flemen naar onze auto (straalde ik al hormonen uit van ongesteldheid die eraan zat te komen misschien?). We zijn lekker rustig en relaxt opgestaan en naar Queenstown gereden. Het is best een kleine stad, als je naar het centrum kijkt dan. We hebben er even rondgelopen en wat souvenirs bekeken; ze hadden daar echt maar een paar soorten winkels; voor souvenirs, eten of extreme/wintersport dingen. We hebben de goedkoopste fish en chips proberen te vinden (voor 15 dollar pp best ok) en voor de luxe lekker allebei een alcoholisch drankje erbij. Daarna zijn we met de Skyline Gondola naar boven op een berg gegaan waar we twee ritjes op de rodelbaan hebben gehad; even heerlijke lol, net als toen we een jaar of 14 waren en met mijn ouders naar Duitsland op vakantie zijn geweest. Terug in het centrum hebben we souvenirs gekocht, kaartjes op de post gedaan, snoep gekocht in een schattig snoepwinkeltje en fudge gehaald bij een bakker om mee te nemen naar ons slaapadres van die avond. We hebben in een Irish Pub nog gegeten met een kortingsbon van grabone.co.nz (weer zo’n aanbiedingssite). Helaas niet goed gelezen want deze Hollanders wilden precies 40 dollar bon opmaken (die we voor 20 dollar hebben gekocht), uiteindelijk hadden we 41 dollar uitgegeven, maar toen bleek dat het drinken er niet bij werd geteld, en we hadden als toetje koffie genomen ipv een echt dessert, en die koffie hebben we dus apart moeten afrekenen helaas haha. Toen zijn we naar ons slaapadres gereden in Alexandra, naja, aan Duncan Street; lange straat buiten het centrum. Het duurde nog even voor we het huis vonden want de huisnummers zijn daar anders; niet van ‘huis 1 en huis 2’, maar wanneer een huis bv 120 meter op de straat lag dan was dat huisnummer 120, het huis dat 300 meter op de straat lag had huisnummer 300 (rural delivery huisnummers noemden ze dat)… maar ok we vonden het huis en ik ontmoette nu ook het aardige oudere koppel. Esther had deze mensen ontmoet op de ferry van het Noorder- naar het Zuidereiland toen ze mij kwam ophalen in Christchurch. We begrepen later dat ze halverwege de 60 waren en altijd een dairy-farm hadden. Omdat de kinderen de boerderij niet wilde overnemen hebben ze het hele ding verkocht. Na hun hele leven hard aan die boerderij te hebben gewerkt hebben ze er blijkbaar enorm veel geld voor gevangen want hun huis (en het hele terrein) was waanzinnig (bijna belachelijk) groot. Ze hadden een ruime hal, grote living met een pool-tafel en een open haard en een plafond van twee hele hoge verdiepingen hoog (de rest van het huis had ‘gewoon’ gigahoge plafonds hihi). Ze woonden er met zijn tweeën en twee katten en hadden buiten nog een stel alpaca’s. Ze hadden hun eigen slaapgedeelte met badkamer en een vliering die uitkeek op de huiskamer. Oh en daaronder nog een gastenkamer… Een keuken waar je echt u tegen zei met een kookeiland dat al net zo groot was als een kleine keuken. Daar nog een soort kleine huiskamer aan vast en een eetgedeelte in deze keuken. Dan kwam het echte gastenverblijf; een bijkeukentje met wasmachine (waar we direct en heel dankbaar een was hebben aangezet met onze vuile kleren), een ruime badkamer, twee slaapkamers met tweepersoonsbedden (we kregen allebei onze eigen slaapkamer) en aan mijn slaapkamer zat nog een klein badkamertje met toilet, douche en wasbak vast (waarvan we al hadden besloten het niet te gebruiken; we konden echt wel een badkamer delen hihi). In ons gastengedeelte (we hadden de hele vleugel voor onszelf) was ook nog een kinderkamer met twee stapelbedden… Ze hadden drie kinderen en al een aantal kleinkinderen dus op zich zouden ze de ruimte vast ook weleens nodig hebben, maar het was echt waanzinnig groot en mooi daar joh! Supermodern ook. Dan hadden ze buiten dus nog erg veel ruimte (10 hectare) en een zwembad en een whirlpool. Er was een grote garage met een jaguar (keuze van de vrouw), twee oldtimers, een schattige kar van papier mache-roosjes van Pieter Post die ze samen hebben gemaakt voor een optocht, een grote motor, snorfietsen, tractor, een soort machine-lift en een zitmaaier. Ook stond hier de enorme jeep in waar ze gebruikelijk in reden. En in een andere garage, waar we niet in zijn geweest, heb ik nog een glimp opgevangen van een andere jeep. En het echte juweeltje (vooral van de vrouw): een enorme aanhang-caravan die gold als vrachtwagenaanhanger en die ze achter de jeep konden hangen. Deze caravan was megagroot, zag er superluxe uit (oven, vriezer, koelkast, magnetron, meerdere gaspitten, douche, aparte slaapkamer, noem het maar op). Er was een chique zitgedeelte en daar zat de magie in; een zijwand van de caravan kon helemaal naar buiten uitschuiven waardoor de binnenruimte ineens tweemaal zo groot was. Het was ook echt supergrappig om te zien hoe leuk die mensen al hun ‘speeltjes’ vonden. Esther en ik hebben het er ook nog over gehad dat het bij de meeste mensen zou overkomen als ‘opschepperij’; van kijk eens wat voor gave dingen wij hebben. Maar bij deze mensen kwam het meer over als een klein kindje dat trots zijn speelgoed laat zien. Het waren echt superlieve mensen, die duidelijk hun hele leven hard hebben gewerkt en het is ze enorm gegund dat ze nu zo in luxe leven en geweldig hoe ze ermee omgaan! We hebben de meeste van deze dingen trouwens pas de volgende dag gezien hoor, maar we waren toch al bezig met opsommen op deze dag… Ze waren erg gastvrij en we hebben deze avond nog een wijntje en baileys met ze gedronken voor we lekker in ons eigen grote bed zijn gekropen; luxe ten top!

Vrijdag 22 mei

We hebben heerlijk uitgeslapen en gedouched en daarna stond er al een ontbijtje voor ons klaar. Het voelde echt als een bed & breakfast; ‘can I make you any toast? I can bake some eggs and bacon? What do you want on your toast? Or I can make pancakes? Do you want any coffee? Ooooh I didn’t put any butter on the table, what a shame! If there is anything you want just ask!’. Echt ze was geweldig! We hebben flink genoten van dat ontbijtje en ook gewoon echt goede koffie was geweldig. Na het ontbijt hebben we de kaart erbij gepakt en hebben ze ons tips gegeven over het vervolg van onze trip en welke andere dingen we zouden kunnen bekijken. Daarna hebben ze ons een soort Tiki-tour gegeven. We hebben Alexandra rondgereden naar de top van een berg (erg mooi uitzicht! Maar helaas, de batterij van mijn fotocamera zat nog in de oplader, in het huis…) en daarna naar Clyde waar we heerlijk zijn getrakteerd op een luxe lunch. We zijn langs een grote dam gekomen en hebben flink wat flauwe grappen gemaakt. Zo hebben we ons heel wat uurtjes vermaakt. Central Otago is echt mooi, het lijkt net een soort woestijn. Eenmaal terug thuis (waar we ons nog steeds bijna misselijk voelde van de enorme lunch) hebben we toch maar besloten om die dag nog door te rijden (met pijn in ons hart!). Het was daar zoooo fijn en het was heerlijk om van die luxe te genieten. Zij vonden het ook echt wel leuk om ons zo te vertroetelen, maar we voelden ons best een beetje opgelaten en wilden hen niet teveel belasten. Ook dachten we dat we nooit weg zouden gaan als we nog een nachtje bleven… We hadden daar wel een maand door kunnen brengen, maar dan meer als spa-vakantie haha! We hebben nog snel camera en telefoon leeggemaakt en hebben nog een selfie gemaakt met het koppel; een memorabele twee dagen die zeker herinnerd moet worden. Op de parkeerplaats hebben we de auto nog even op/her/ingeruimd (heerlijke frisse was mee) en toen zijn we als opgeladen meisjes en met opgeladen elektrische apparaten doorgereden naar de volgende kampeerplaats vlak voor Haast; Haast River Freedom Roadside Spot. De eerste kampeerplaats waar we geen toilet hadden, niet eens een long-drop toilet. Een wereld van verschil met waar we vandaan kwamen dus haha!

Zaterdag 23 mei

Ik werd vroeg gewekt door mijn ongestelde buik die moord en brand schreeuwde; perfecte timing op een camping zonder toilet… Om de pijn even te ontlopen tot de pillen zouden gaan inwerken ben ik koffie gaan zetten en kon Esther even wakker worden. Daarna zijn we direct naar een public toilet gereden iets verderop en daar hebben we ons verder aangekleed en ontbeten. Geluk bij een ongeluk; dit public toilet was best luxe en had gewoon warm water! Dus we konden in warm water de afwas doen; voor het eerst! Daarna wilden we in dat dorpje nog even tanken en hebben we de duurste benzine van onze trip gevonden; 2.34 dollar per liter. Gelukkig was er nog een ander tankstation dat niet zo belachelijk duur was. Over het algemeen heeft Esther in haar tijd in Nieuw Zeeland vaak kunnen tanken voor 1.60 per liter en van wat ik hier in Sydney hoor liggen de prijzen tussen de 1.30 en 1.60 per liter. Gedurende onze trip was het goedkoopste 1.89 cent per liter maar gemiddeld gezien zaten we net iets boven de 2 dollar per liter vaak. (voor degenen die geïnteresseerd zijn in de olieprijzen…) We zijn doorgereden naar de Fox Glacier en de auto geparkeerd om een langere wandeling te doen naar een lookout. Vol goede moed begonnen maar na een paar meter stonden voor een hek; door overstromingen konden we die walkway niet doen… Ok dan maar op naar een andere lookout via de glacier walkway, onderweg al een uitkijk gehad op de glacier maar we verwachtten wat meer. Leuk door de bossen wandelen en uiteindelijk ook over een wiebelende hangbrug gelopen waarna we op een parkeerplaats uitkwamen; blijkbaar waren we aan de verkeerde kant begonnen en hadden we de lookout al gezien (waar de walkway dus ‘naartoe’ zou leiden)…  Dus weer omgedraaid en teruggelopen. Toen zijn we doorgereden naar de officiële walkway waarmee je tot 200m bij de glacier kon komen. Wel bijzonder dat we borden tegenkwamen van ‘in 19zoveel kwam de glacier tot hier’. Echt het ding is enorm gekrompen in al die jaren dus voor iedereen die het nog wilt zien; opschieten geblazen! We begonnen aan de wandeling richting de glacier en ik hoopte op kea’s die we helaas niet zagen (Esther en auto blij). Wel hebben we brilvogeltjes gespot; jeeee weer een afstreper voor mn boek! De wandeling was soms best pittig met wat steile stukken, vooral aan het einde. Het einde was vrij toeristisch met grote borden en een flauw bord met foto van een ranger. De view was wel leuk, maar van zo dichtbij leek de glacier meer modder dan ijs! Eigenlijk was de vallei waar de glacier ooit inlag (maar nu niet meer vanwege het smelten) bijna gaver dan de glacier zelf haha. We zijn doorgereden naar de Franz Josef glacier die we enkel even vanuit de auto hebben bekeken. Daarna hebben in een avondzonnetje gekookt langs een riviertje. Daarna zijn we doorgereden naar Hokitika voor boodschappen, tanken, afwas, water vullen en opweg naar de volgende camping. We waren bijna Hokitika uitgereden toen we ons realiseerden dat we hier ergens glowworms konden zien! En nog wel BOVEN DE GROND en GRATIS, waauw! Langs de kant van de weg stond een klein bordje met ‘Glow Worm Dell’, we moesten nog even 1 minuutje lopen en liepen we tegen een rotswand aan waar de glowworms hingen. Ik had ze iets spectaculairder verwacht… Maar het zijn gewoon blauwe lichtjes (joh), en hoe langer je kijkt hoe meer je er ziet. Wel heel gaaf dat ik ze nu ook heb gezien, jee! We zijn doorgereden naar de camping van die dag; Kapitea Reservoir. Er stond een soort van Dixie, maar dan vrij luxe. Met zeep, een handdoekje, doorspoelmechanisme, stromend water; top! En de naam was helemaal geweldig (ik lag in een deuk): de Tui-loo! Ik was helemaal kapot dus we zijn op tijd naar bed gegaan. (beetje lastig om op verschillende tijden naar bed te gaan, dus gelukkig voor Esther had ik mijn Ereader mee en kon zij fijn nog even lezen terwijl ik al in dromenland lag)

Zondag 24 mei

Het was wederom zo’n dag waarop we wakker werden en ons toen pas realiseerden op wat voor een mooie plek we stonden. We stonden naast een prachtig meertje met daarachter bos en bergen, en het gaafste was nog: dit was een echt spiegelmeer! Er stond dan wel geen bordje bij, maar hier konden we echt de bergen en het bos perfect gereflecteerd zien in het water, tooof! We hebben daar rustig ontbeten en wat genoten van het uitzicht en nog geprobeerd een klein vogeltje te identificeren (gefaald). Daarna zijn we door Greymouth heen gereden waar we per ongeluk een D-tour hadden genomen; in plaats van verder naar het Noorden richting Westport te rijden waren we blijkbaar afgeslagen richting het Oosten … Bij Stillwater kwamen er erachter en toen moesten we omdraaien om dezelfde weg terug te rijden en de weg te vervolgen richting Westport. We zijn onderweg nog gestopt bij de Pancake Rocks; daar was een mini-toeristencentrum bij gebouwd waar heerlijke geuren van frituur en pannenkoeken ons tegemoet kwam. Sterk genegeerd en in de regen het wandelingetje naar de rotsen gedaan (wederom een soort park aangelegd met een net pad voor toeristen en overal bordjes). Ook konden we daar blowholes zien, echt wel gaaf! Het water was super ruig en je hoorde het steeds tegen de rotsen klappen. Maar de blowholes spoten soms echt vet hoog en hard water. Even rondgelopen en foto’s gemaakt en weer terug naar de auto; opdrogen graag! We hebben daar nog 2 weka’s gezien, en 1tje liep echt als een schooiende meeuw of duif tussen de picknickbankjes door op zoek naar frietjes enzo. Nou als onze schooiers zulke vette vogels waren…! We zijn doorgereden naar een seal colony bij Westport. Het regende nog steeds flink en we moesten daar een wandelingetje tegen een berg op maken om uiteindelijk op een soort balkon uit te komen dat uitkeek over een stel rotsen met (jawelhoor) weer allemaal seals en pups. Zelfs een weka ertussen zien lopen! Toch wel blij met onszelf dat we de moeite hebben genomen om door de regen en wind hierheen te lopen; de plaats heette niet voor niets Cape Foulwind blijkbaar. We stonden daarboven blijkbaar wel met een kiwi-bus/taxi. Echt geweldig grappig dat we een stuk of drie zeer duidelijk nieuw-gevormde koppeltjes zagen; ze liepen/deden nog veel te klef, de meiden lachten veel te dom om de grapjes die de jongens de hele tijd maakten/verhalen die ze vertelden die eigenlijk echt niet grappig waren. We waren blij dat wij een eigen auto hadden; hooudoeeee! In Westport hebben we weer fish&chips gegeten (toch een beetje Nieuw Zeelands eten he) en wat boodschappen gedaan waarna we door zijn gereden richting Motueka voor een camping. Onderweg kwamen we door een dorpje heen (waarvan we de naam direct weer zijn vergeten) waar we een dairy/tankstation vonden en ik had wel weer zin in koffie. In dat winkeltje was ook een soort mini-cafétje ofzo dus onze conclusie was dat deze supermarkt/tankstation ook hét ontmoetingspunt van het dorp was waarschijnlijk. Er kwam een heel oud en lief mannetje aangelopen en we bestelden eerst onze koffie; echt er heel nog nooit iemand met zoveel liefde koffie voor ons gemaakt. Superschattig hoe hij om onze voorkeuren vroeg en dan heel rustig melk of suiker toevoegde en dan rustig ging staan roeren. Daarna hebben we nog een mini-ijsje besteld (want Esther vond dat ik Hokey Pokey ijs moest proberen nu ik in Nieuw Zeeland was) en toen zag ik nog een pot met hele lekkere snoepjes staan dus ook daar nog maar een zakje van gevraagd. We hebben zijn omzet van die dag verdubbeld hihi. Maar daarna dus door naar een camping zo dicht mogelijk bij Motueka met een zeeeeer misleidende naam; Riverside – Deluxe. Jaja. Langs de straat kon je op een stukje gras staan waar een long-drop toilet stond en om naar de echte campsite te gaan moest je een heel steil hobbelig paadje af. Naar beneden hadden we misschien nog wel gedurfd maar we durfden er niet helemaal op de gokken dat we de volgende dag ook weer boven zouden geraken dus maar gewoon fijn boven langs het toilet gestaan. Achteraf bleek dat maar goed te zijn want er kwamen een hoop jongeren aan die beneden een of ander feestje hielden; duidelijk drugsplacetobe daar. Het leek wel de Waalkade in Druten hihi!

Maandag 25 mei

We mochten van onszelf weer eens lekker uitslapen. Helaas bleek dit niet de meest handige ochtend te zijn om te gokken dat we wel op tijd wakker zouden worden van onszelf… We hebben rustig ontbeten en zijn naar Motueka vertrokken om daar bij de I-site te informeren naar activiteiten die wij wilden doen in Abel Tasman: en inderdaad kregen we te horen dat het wel rijkelijk laat was om nog met de kayak op stap te gaan (shit!) en dat het ook voor paardrijden op het strand te laat was vanwege het tij (en het was sowieso vrij hoog water). Dus besloten om toch maar gewoon te gaan wandelen, want we wilden Abel Tasman wel gezien hebben. Snel haasten naar de watertaxi in Marahau en net op tijd voor vertrek aangekomen. De taxi maakte er een leuke tour van; het leek wel echt een rondleiding! Langs leuke strandjes, een gekke opengespleten rots, via nog een zeehonden kolonie en langs eilandjes op zijn we uiteindelijk gedropt op een strand in Abel Tasman. Vanaf hier zou de wandeling naar de rand van Abel Tasman 3-4 uur duren (12,7 kilometer). Dus toen we om 12u30 aankwamen besloten om nog naar een lookout te lopen (zou een uurtje duren ongeveer; return 3,4 kilometer) om daarna aan de echte route te beginnen. We hebben lekker rustig aan gedaan en nog een hoop vogels gespot (zelfs weer een nieuwe soort, jee!), foto’s gemaakt, zijpaadjes genomen naar strandjes en look out points en de hele tijd een beetje afgewisseld tussen waaaarm (in de zon) en frisjes als we ineens in de schaduw liepen. Ook wel grappig; aan het begin van de wandeling hebben we op een plek foto’s staan maken en toen we later een wikipedia-pagina zagen realiseerden we ons dat we PRECIES dezelfde foto hebben gemaakt haha! Maar halverwege de 12,7 kilometer keken we hoe laat het was en schrokken we nogal; in dit tempo zouden we de laatste kilometers in het donker moeten lopen. En de paadjes liepen bijna allemaal langs een berg (met aan de andere kant dus afgrond) en de paadjes waren smal en steil… Dus onze 7mijlslaarzen aangetrokken en op Eline-tempo verder gelopen. En met elk bordje dat we tegenkwamen zagen we dat we ineens tijd inhaalden op de aangegeven afstanden/tijden hihi. Normaal gesproken moet je die bordjes ook met een korrel zout nemen; we hadden al bij de watervallen gemerkt dat de bordjes fijn konden zeggen dat je over die ene kilometer 45 minuten returnwalk deed, maar dan stonden wij binnen 20 minuten alweer lang en breed bij de auto en hadden we rustig foto’s gemaakt van de waterval. Helaas bleek dat er bij Abel Tasman dus ietsje realistischere tijdsaanduidingen stonden en we konden natuurlijk niet continu zo hard lopen daar. Naja uiteindelijk hebben we nog in het prachtige avondzonnetje gelopen; het laatste stuk (met de mooiste zon) over een hele lange brug over wetlands, dat was echt super! Toen we het park uit kwamen moesten we wel nog ongeveer 1,5 kilometer terug naar de auto lopen. Dat was toch wel in het donker en (zo stom als dat is) op dat moment begonnen we onze voeten en benen wel te voelen. Het was heeeeerlijk om weer lekker in de auto te zitten! Omdat we zo trots waren op onszelf vonden we het wel tijd voor junkfood. Dus op naar de McDonalds in Motueka! Yes! We’re already loving it! But we didn’t love the prices… Echt belachelijk gewoon. De hamburgers begonnen bij 6.80 dollar (bij ons 1 euro, dus dat zou dan 1,50 dollar moeten zijn). Naast de McDonalds was een KFC maar helaas was het daar precies hetzelfde grapje; waaaay to expensive. Gelukkig voor ons was er in Richmond een Domino’s Pizza waar je voor 5 dollar een pizza kon halen. Mijn maag heeft ons in recordtempo daarheen gebracht, hongerrr! We wilden wel nog zo ver mogelijk richting Kaikoura komen dus onderweg (als hongerige beesten) de pizza verslonden. Dat is trouwens wel iets wat ik echt heb geleerd tijdens deze reis; multitasken in de auto. Gelukkig was het dus een automaat, maar echt, eten, drinken, whatever, ik heb heel goed geleerd om met 1 voet en 1 hand de auto te doen en met de rest gezellig te doen. En we leven nog; dus jee! Gedurende onze lange lange rit richting Kaikoura ook nog een grote koffie gehaald en getankt in Blenheim. Daarna hebben we een camping gevonden langs de H1; Elterwater Grassmere Roadside Stop Nr Ward, al redelijk in de richting van Kaikoura. Er stonden twee Dixies die echt waarschijnlijk deze dag nog waren ververst want ze waren blinkend schoon en leeg, luxe! We hebben nog snel besloten om een vliegtuig-vlucht te boeken in Kaikoura om walvissen te spotten (een deal; voor 149 dollar per persoon mocht je dan 40 minuten in plaats van 30 minuten voor dezelfde prijs). We vonden het toch een beetje zonde om helemaal naar Kaikoura te gaan en dan niets bijzonders te doen/te zien ofzo. En Esther is geen fan van boten… En een vliegtuigje leek ons sowieso wel supervet en echt; 149 dollar is een héle redelijke prijs. Je vond ook genoeg vluchtjes voor 200-300 dollar per persoon dus helemaal top dit. We zijn maar snel gaan slapen want we wilden de volgende dag alweer vroeg op; naar Kaikoura rijden en eerst even langs het vliegtuig-gebeuren om te checken of het allemaal nog door zou gaan (we lazen op internet dat het best weleens gecancelled moet worden vanwege het weer). Daarna zouden we wel iets leuks vinden om te doen in Kaikoura.