8.4 Nieuw Zeeland trip deel 4

Ter begin nog eens de google-maps-link van onze reis: https://www.google.com/maps/d/edit?mid=z4UFQpVGOFqk.kCdYW3adGxhQ&usp=sharing

Dinsdag 26 mei

We werden bibberend van de kou om 7u wakker (de wekker zou pas om 8u aflopen). Het was echt belachelijk koud geweest en we hadden bewijs: er stond ijs aan de BINNENKANT van auto! Het was echt belachelijk koud dus snel opgestaan en koffie gezet en aangekleed. Toch nog even het meertje achter ons bekeken (voor die 10 meter lopen was het mooie uitzicht het zeker wel waard) en daarna met de verwarming loeiend aan doorgereden naar Kaikoura. Onderweg zagen we weer enorme tsunami-golven en de wind blies blijkbaar enorm hard (we begonnen ons al zorgen te maken over ons vluchtje) en we hebben echt wel 1000 zeehonden gezien langs de weg. Ze bleven maar komen. Op een gegeven moment zag ik een enorm rood spoor over de weg lopen, maar zó groot dat ik ben omgedraaid; ‘Esther dit MOET je zien’ (Esther was niet op aan het letten). Toen we er voor de tweede keer langsreden zagen we iets groots langs de weg liggen en toen we er voor een derde keer langsreden (we moesten nog steeds naar Kaikoura…) zagen we dat het een zeehond bleek te zijn. Waauw. Als je een volwassen zeehond ramt met je auto dan moet dat toch een enorme klap zijn geweest! Heftige roadkil zeg. Niet heel veel verder zagen we nog een roadkil-zeehond, jeetje mina… We zijn door/langs Kaikoura gereden om meteen eerst maar langs de Aero Club Kaikoura te gaan om te checken of we wel konden vliegen met Air Kaikoura. Helaas werden onze zorgen bevestigd; er was zoveel wind dat ze waarschijnlijk niet konden vliegen vandaag, de boten gingen sowieso niet dus als we al gingen vliegen zou het erg lastig worden om een walvis te spotten, mede ook door de witte golven op de zee die allemaal op de witte kringeltjes leken die een walvis veroorzaakte in het water. We moesten maar in de buurt blijven en om 13u terugbellen; dan zouden we zeker weten of we nog konden vliegen vandaag of niet. We zijn maar naar een seal colony gereden op Kaikoura Peninsula; we hadden al genoeg seals gezien maar we hadden ook weinig beters te doen. Maar oooooh my gooood er waren daar zóveel zeehonden en vooral zó ontzettend veel pups! Het begon al toen we erheen reden; lag er ineens een dikke grote zeehond op de weg te zonnebaden. Hoe dichterbij we kwamen hoe meer zeehonden (en pups) we langs de kant van de weg zagen. De volwassen dieren hielden een beetje afstand en trokken zich weinig van ons aan (behalve als we te dichtbij kwamen) maar de pups kwamen er op je afstormen af en toe en probeerden je uit te dagen en… echt we zijn helemaal gesmolten daar. Je kon er gewoon pal naast gaan zitten en trokken zich meestal niks van je aan, het is zelfs prima gelukt om ze stiekem te aaien! Ze vonden het ook leuk om bij de auto’s te spelen en toen we het wel even genoeg vonden en weer in de auto zijn gaan zitten voor wat huishoudelijke dingen bleven er twee sealpups onder onze auto liggen en spelen. We zijn in de auto weer foto’s gaan overzetten en overlegd wat we zouden doen met het vliegtuig. Als we vandaag niet konden gaan zouden we morgen gratis nog eens mee mogen. Als we vandaag geen walvis zouden zien zouden we OOK nog een keer mee mogen. Maar ons plan was om de volgende dag de ferry te nemen naar het Noordereiland… Allerlei scenario’s bedacht en ons hele plan de campagne al bedacht, top. In deze tijd waren er al een hoop mensen langsgekomen die op ons raampje tikten ‘do you know there are seals under your car?’ ‘Yep we know but thanks for informing us’. We wilden op een rustiger plekje gaan lunchen en Esther heeft eerst de zeehondjes moeten wegjagen met een ander meisje als hulpje terwijl ik de auto startte en op commando af en toe een centimeter naar voren of naar achteren reed. Het duurde even maar toen waren we seal-vrij en konden we gaan. We hebben in Kaikoura nog gelunched in de auto, water gehaald, nog wat vogels gespot, Esther heeft nog een haar eigen bucketchallenge gedaan (emmertjes water naar zee dragen) en toen hebben we zenuwachtig gebeld naar de vliegtuigen-man… GROEN LICHT. Jeeeee we gingen die middag de lucht in want de wind was een beetje gaan liggen en kwam nu van de goede kant en er was zelfs al door een helikopter een walvis gespot! Binnen een uur zouden we gaan vliegen, yes! We kregen een uitgebreide uitleg over het leefgebied (er was voor Kaikoura een diepe geul in de zee waar de walvissen veel voedsel konden vinden, daarom zaten we hier zoveel), er waren nu alleen alleenstaande mannen, de familiegroepen waren er eerder in de zomer, we kregen de verschillende soorten te zien op een poster (wij zouden de potvis gaan zoeken (spermwhale, pot en sperma, rare combinatie) en soms zagen ze een andere whale zoals killer whale, ook konden we dusky dolphins zien en soms zagen ze ook andere dolphins), we kregen de safety-uitleg en ook nog wat leuke theorie; deze walvissen (zoals alle walvissen) komen boven om te ademen. Maar deze potvissen blijven gemiddeld 45 minuten onder water en komen dan voor een periode van 5-10 minuten (gemiddeld 8) bij de oppervlakte zwemmen om elke 15 seconden te blazen. We wisten dus nu waar we op moesten letten en hop; daar gingen we het vliegtuig in met een Frans kereltje. Esther zat voorin en ik mocht vriendjes maken met het kereltje dat nauwelijks Engels sprak/verstond hihi. We kregen heel cool een headset op om te communiceren en na een bumpy opstijging (wind die over de bergen kwam) vlogen we soepel over het water richting de coördinaten waar de walvis het laatst was gespot. En jahoor; in 1x raak; meneer de walvis lag perfect aan de oppervlakte te zwemmen! En we hadden dubbel geluk; waarschijnlijk was hij net pas boven want we hebben minutenlang boven hem kunnen vliegen voordat hij met zijn karakteristieke staartzwiep weer de diepte indook. We gingen allemaal nogal op in het moment, en ik blijkbaar zo erg dat ik even was vergeten dat ik een verrekijker om mijn nek had en dus een hele mooie close-up view had kunnen hebben van meneer de walvis, stupid me… De piloot was ook maar al te blij dat we de walvis zo snel hadden gevonden; ‘takes the pressure of me for the rest of the flight’. Blijkbaar was hij erg goed opgevoed door zijn baas; deze organisatie stond echt wel voor tevreden klanten want we hebben veel gelezen (en ook van de piloot gehoord) over dat de nummer 1 prioriteit is om de klanten een walvis te laten zien; lukt dat niet dan mogen ze gratis nog een keer. Echt wel netjes hoor! Maar nu we zo snel ‘klaar waren’ met ons hoofddoel konden we fijn op zoek naar dolfijnen in een andere baai. En jahoor; BAM RAAK. We zagen eerst 1 dolfijn zwemmen en kort daarna zagen we een groepje van 6-7 dusky dolphins zwemmen. Ook hebben we nog een aantal albatrossen zien vliegen en verder was het uitzicht op zichzelf al helemaal super. Toen was het weer tijd om te gaan landen (ook weer even bumpy door de wind) en het was echt voor ons gevoel weer heel snel voorbij. Al was het voor Esther precies op tijd want motion sickness kwam er alweer aan… Nog even echte toeristen-foto’s door de piloot; wij voor het vliegtuigje hihi. We hebben zijn kaartje gekregen en daarop staat nog een 10% korting voor ‘vrienden van ons die daar eens heengaan’. Dus mocht iemand denken ‘ik wil op vakantie naar Nieuw-Zeeland en een walvis zien met een vliegtuigje in Kaikoura’; laat het even weten aan mij of Esther en je krijgt 10% korting hihi. Hierna zijn we nog even gaan nagenieten bij een strandje (waar ik weer een nieuwe vogel heb gespot; jee!) waar we koffie hebben gezet en de volgende dag hebben gepland; Esther boekte de ferry en ik heb Wellington Zoo gebeld voor een gratis bezoekje. Een halfuurtje onderweg naar het Noorden alweer gestopt voor avondeten langs de kant van de weg (het werd alweer donker) en iets verder langs de snelweg gestopt voor nog meer zeehondjes bij Te Ohau (je kunt er niet genoeg zien). Op 10 minuten afstand van de ferry in Picton een campsite gevonden; Collins Memorial Reserve (die echt al bijna bomvol stond) en al onze goede voornemens helaas moeten laten varen. We zagen een groot sanitair-gebouw en wilden afwas doen en haren wassen. Helaas was 90% van de ruimte gewoon een soort overdekte omkleedruimte, was er geen goede kraan/bak voor haren wassen en er stond er heel duidelijk dat je je afwas daar niet mocht doen. Daaaamn jammer. Dus maar snel gaan slapen want de volgende dag werd weer druk en begon al met de wekker om 4u45, auw!

Woensdag 27 mei

Het was vroeg, donker en kooooud! Snel opgestaan en gehaast naar Picton gereden. Eenmaal daar bleken we nog wel tijd over te hebben dus nog een public toilet opgezocht; weer zo’n hip modern toilet met knopjes en bewegingssensoren enzo. Ik heb er nog even mijn haren gewassen onder de kraan (met Esther die de bewegingssensor geactiveerd hield haha) en we hebben er nog even de afwas gedaan. Er lag een gezellige drugsnaald in het toilet; dus onze overtreding van de afwas vonden we nog prima. Bij de ferry aangekomen zagen we dat er vertraging was van een uur… Vanwege rough weather conditions; blijkbaar was er storm op schaal 5/5 en windkracht 7-8 (wanneer het echt windkracht 8 was geweest was de ferry niet eens meer gegaan. Damn wat hebben die ferries tegen ons??). We hebben dus flink lang in de rij gestaan (en daar nog lekker ontbeten enzo) en mochten om 7u40 gaan boarden (in plaats van om 6u30 vertrekken). Auto weggezet en even de boel een beetje verkent waarna we koffie hebben gekocht en een leuk plekje hebben gezocht. Het vertrek ging vlot en in het begin konden we gewoon leuk naar buiten kijken en genieten van de rit, maar zodra we open zee bereikten werd het anders… Golven van tussen de 5 en 8 meter hoog! De hele ferry (een reusachtig ding) werd heen en weer geslingerd (ik hoopte maar dat ik de auto op automatische piloot op de handrem had gezet, want ik kon me de handeling niet bewust meer herinneren…). Esther bleef strak naar de horizon staren, maar het ging nog wel prima. Mocht het niet meer gaan zouden we gewoon buiten gaan zitten, zover mogelijk achterop de boot met de minste beweging. Ik ben maar een kaartje gaan schrijven en na een paar zinnen was ik degene die buiten wilde gaan zitten… Fuck! Nog nooit last gehad van zeeziekte, maar blijkbaar was deze ferry toch wel heftig; het waren hele lompe grote bewegingen dus schijnbaar kan ik daar dan niet tegen. Stom want de ferry naar Stewart Island was 10x heftiger met zo’n kleine boot en dat vond ik alleen maar leuk… Maargoed, Esther en ik hebben dus 2/3e van de tocht zwijgend en misselijk naast elkaar gezeten in de koude wind, starend naar het Zuidereiland dat we achter ons lieten, onszelf een beetje zielig vinden. Zodra we in de baai van het Noordereiland waren voelden we ons al snel een stuk beter en besloten we toch maar om binnen op te gaan warmen (we waren echt stijfbevroren). Door het staan/lopen/warmte van binnen was Esther blijkbaar ineens weer erg misselijk geworden. Zodra we binnen zaten werd ze bleek, keek ze een beetje bang en heb ik maar voorzichtig een zakje in haar richting geschoven (terwijl we echt op enorm rustig water zaten, je voelde de boot niet eens bewegen). Esther ging blijkbaar echt bijna over haar nek, maar probeerde toen een trucje van de staffmembers daar; ze hadden eerder al bekers met ijsklontjes uitgedeeld en zeiden dat als je dat in je mond deed het alles een beetje verdoofde en dat dat hielp tegen het overgeven. Volgens mij dacht Esther ‘als ik het niet probeer ga ik sowieso over mn nek dus niks te verliezen’, maar zodra ze op het ijsklontje zat ze sabbelen ging de misselijkheid weg… Whut?? Blijkbaar kalmeert het de maag ofzo, maar whatever de werking ook; het heeft geholpen dus jee! En ondanks de misselijkheid heb ik nog een nieuw vogeltje weten te identificeren op de boot dus ook voor mij; jee! In Wellington aangekomen konden we vlot naar de auto en van de boot af (ik had de auto gelukkig gewoon op de handrem gezet :) ); op naar Wellington Zoo! Er lagen braaf twee kaartjes op ons te wachten onder het mom van ‘zoo-staff’. Heerlijk die stage-voordelen hihi. Wellington Zoo was echt wel heel gaaf; de dierentuin was vrij klein en vol, maar toch was de opbouw zo dat er overal bomen tussenstonden en je toch echt wel vergat dat je eigenlijk best wel in de stad zat. Best wel leuke dierencollectie en geweldige verblijven; sowieso was alles heel modern, gelikt en netjes afgewerkt maar op één of andere manier hebben ze de verblijven dermate ingericht (en de dieren dermate geconditioneerd denk ik?) dat ze meestal enorm goed zichtbaar waren voor de bezoekers. Echt een hele gave dierentuin! Een paar toppunten waren bijvoorbeeld het ziekenhuis; ze hadden het ziekenhuis zo opgebouwd dat (ik gok) minimaal de helft van de ruimtes (zoals operatieruimtes, behandelingsruimtes, laboratoria, etc.) zichtbaar waren voor bezoekers. Er stond een bord met tijd dat ze verband van een dier zouden wisselen en er stonden een hoop infoborden en ook een info-scherm dat filmpjes afspeelden. Blijkbaar werden operaties ook regelmatig gehouden in deze publieke-ruimtes; woow! Ook hadden ze nog een zee-opvang zichtbaar waarin twee pinguïns zaten (aahwn). Maar het allercoolste vond ik nog wel; er hingen knopjes waar je op kon drukken als je iets wilde vragen aan een dierenarts, echt waar! Jeetje mina je zou daar maar dierenarts zijn; je wordt bijna de hele dag gezien door bezoekers, moet op komen draven als iemand je iets wilt vragen… Ze zullen vast niet alle operaties daar doen maar als er een operatie wordt gehouden krijgt de dierenarts een headset om uit te leggen wat er gebeurd. Opzich allemaal supergrappig en tof, maar je moet echt wel ‘iets meer zijn’ dan zomaar een dierentuin-dierenarts. Esther zag het niet zo zitten haha. Een ander supergaaf iets van Wellington Zoo vond ik het nocturnal-huisje. Weer leuk aangekleed alsof je in een onderzoekers-huis bent en met allemaal informatie over kiwi-onderzoek (om te zien of een kiwi nog leeft in het ei leggen ze er spaghetti op; als het eraf valt na een tijdje dan leeft er iets in het ei; geniaaaal, en ze nemen dus eieren uit het wild/gekweekt in gevangenschap en broeden die in gevangenschap uit en laten ze tot een maand of drie daar, dan zijn ze enigszins sterk genoeg om te overleven in het wild en dan worden ze in het wild uitgezet, vooral de juvenile-survival-rates zijn dramatisch). Ze hadden eerst een verblijf met een hekje van een halve meter hoog ofzo met een speciale kiwi; ooit een poot gebroken ofzo en die is geamputeerd. Deze grapjas sprong dus rond op 1 poot! Heel gek om te zien, vooral omdat het beest er al wat maf uitziet… Maar een erg goed verblijf; goede rode lampen en de kiwi was bijna altijd zichtbaar. En dan kwam het allervetste; je liep een soort ‘open verblijf’ in. Aan weerszijden van het pad stonden hekjes van wederom 50 cm hoog ofzo en daarachter was gewoon een soort bos nagebouwd en daar zaten dan kiwi maar ook een ruru (morepork; die we niet gezien hebben overigens). Maar tussen de bomen en stuiken enzo stonden dan wat rode lampen en de kiwi’s (er waren er twee dachten we) waren super actief! Ze liepen de hele tijd maar rond te scharrelen en je stond daar echt te luisteren naar waar ze waren en zo kon je ze uiteindelijk best makkelijk zien; gewoon op het goede moment bij de goede lamp staan. Maar zooo vet omdat het echt heel ‘natuurlijk’ aanvoelde; je kreeg echt bijna het gevoel dat je in een donker bos liep en net zoals in het wild; je moet vooral luisteren of je kiwi hoort rondlopen. Echt supertof dus! Ze waren ook heel druk aan het werk in de hele dierentuin; enorm veel verbouwingen aan verblijven, aan een horecagelegenheid, maar ook een heel nieuw gebied met native dieren dat in de maak was. Ze hadden ook echt goede bebording en educatie overal bijstaan. Iets wat mij echt wel is bijgebleven is dat ze een hal hadden waar je wat kon eten/drinken of gewoon kon zitten en daar hingen borden bij met het verhaal dat dit ooit een olifantenverblijf was. En dat ze heel bewust de olifanten hebben weggedaan omdat het gewoon niet groot genoeg was en dat het niet goed was om die dieren daar te houden. Ze hebben nu geen olifanten en willen ze ook niet meer; want ze hebben niet de ruimte die ze aan die dieren zouden willen geven. Super toch? En ik vind het echt leuk dat ze dat ook ‘vertellen’. Damn er was nog zoveel tofs aan die dierentuin maar wat ik ook nog echt heel grappig vond; het invertebraten gebouwtje. Een klein gebouw waar we buitenlangs liepen en waar bidsprinkhanen en spinnen enzo inzaten. Maar de buitenkant was helemaal opgemaakt als ‘superheroes’; dus alles stond volledig in strip-stijl uitgelegd en uitgebeeld, echt heel erg creatief! Hun ‘slogan’ is ‘Wellington Zoo; the best little zoo in the world’ en echt hoor; ze hebben groot gelijk! We zijn redelijk vlot door Wellington Zoo gelopen (het was dus ook niet supergroot) en zijn daarna weer in Eline-tempo (ik had honger…) naar de Burgerfuel gegaan; weer zoiets van ‘als je toch in Nieuw Zeeland bent moet je dat eens geprobeerd hebben’. De burgers waren wel lekker maar best een beetje overpriced en niet heel bijzonder. Esther had in Wellington weken eerder een keer een frappe koffie gehaald die ze erg lekker vond, dus die wilden we maar weer gaan zoeken. Eerst even getankt en daarna (illegaal) gratis geparkeerd bij een supermarkt en snel weggelopen richting de haven hihi. Het was wel een klein stukje lopen maar daar aangekomen bleek de koffietent dicht te zijn; jammeerrr. Gelukkig was er een (goedkoper) alternatief in de buurt waar we hele goede alternatieven hebben kunnen scoren; heerlijk! We zijn doorgereden naar een Pack ’n Save in Lower Hut voor boodschappen en toen doorgereden naar Ngawi, zo dicht mogelijk bij Cape Palliser waar de volgende dag (weer) zeehonden wilden gaan spotten, dus (weer) vroeg naar bed op Ngawi Camping Area.

Donderdag 28 mei

We waren heerlijk uit onszelf wakker geworden en dachten spontaan; ooooh het is zo lekker warm! We hadden echt een heerlijke nachtrust gehad en hebben daarna rustig buiten kunnen ontbijten (luxe!). We stonden op een grasveldje met daarachter zee dus ook nog beetje rondgelopen. De auto stond echt pal voor een honesty-box, waarin je een zelf te bepalen bedrag kon doneren voor je verblijf daar. Een grote camper die aan de andere kant van de weg stond reed weg na een donatie in de box, maar wij hebben het gewoon maar genegeerd; als zij het doen hoeven wij het niet meer te doen hihi (af en toe vonden we onszelf ook echt wel asociaal hoor :) ). Op naar de zeehondjes! We moesten een stuk over een gravelroad en door twee zandbanken heen (best spannend, ik had ons al een keer vastgereden en zag het niet zitten om nogmaals vast te staan, zeker niet nu hier in de middle of nowhere). Maar toen we daar (gelukkig) doorheen waren en een stuk verder reden zagen we ineens een soort watervalletje over de weg heen met midden op de weg een hele dikke boomstronk, fuck! Die was echt niet te verplaatsen en eromheen rijden had in theorie wel gekund, maar leek ons in de praktijk ook geen heel verstandig idee. We hadden ervoor kunnen kiezen om nog een paar kilometer te lopen, maar we hadden inmiddels wel zoveel zeehondjes gezien en we wilden nog iets anders bekijken op de terugweg waarvoor we óókal weer een eindje moesten lopen… Dus maar omgedraaid en teruggereden (beetje jammer want we hebben wel een hele omweg gemaakt om naar Cape Palliser te komen, maar och hihi). Op de terugweg zijn we gestopt bij de Putangirua Pinnacles waar we een paar kilometer hebben gewandeld (1,5 uur) langs/door riviertjes/stroompjes en over steenbeddingen. Er waren echt stukken met over het water springen en klimmen en klauteren en struikelen… Op een meer open stuk waar we nog een paar stroompjes overstaken kwam er ineens een fantail achter ons aangevlogen; echt supergaaf! Het dier heeft ons wel een minuut of 5 achtervolgt door steeds voor ons uit te vliegen en onder onze voeten te landen enzo. Het is echt zo’n mooi vogeltje! Maar op een gegeven moment bleef hij/zij toch maar achter. Had het dier misschien ergens een nestje en zat het een beetje te verdedigen ofzo? Verder omhoog een rotsstuk op (met hele schattige waterstroompjes) om echt mooi de pinnacles te kunnen zien. Ze waren echt heel gaaf! Blijkbaar is dat ook een stuk waar delen van Lord of the Rings zijn opgenomen en Esther wist nog een tof verhaal te vertellen; ze zijn in Nieuw Zeeland nogal panisch met introduceren van nieuwe soorten/ziektes dus de paarden die daar moesten ‘werken’ hebben de weken vooraf aan de opnamens op een speciaal dieet gestaan; alles wat ze uit zouden poepen moest DOOD zijn. Er mocht geen enkele kans zijn dat de zaden die ze uitscheiden weer zouden ontkiemen daar. Heerlijk zulke weetjes! We hebben ook nog even lol gehad met het nabootsen van een Gollum-foto haha. We hebben wat leuk rondgekeken, Esther is nog op haar gat gegaan en we hebben wat mini-lawines van stenen veroorzaakt. Het was echt een super leuke wandeling! Daarna zijn we verder gereden naar Palmerston North, waar Esther heeft gewoond. Onderweg de minst geslaagde lunch van de hele reis gemaakt (noodles en pasta is geen combinatie, noch tomatensaus en kipkruiden). In Palmy zijn we naar het huis van een vriendin van Esther gegaan (Maria; die de achterdeur voor ons open had gelaten), het was daarbinnen echt megakoud! Nog kouder dan buiten bijna… Snel onder de warme douche daar en kleren wassen. We hebben nog wat spulletjes van Esther teruggebracht naar haar oude huisbaas en daarna boodschappen gedaan en bij Maria heeft Esther moeder pannenkoek gespeeld en een hele stapel gemaakt voor ons vieren (er was nog een vriendin van Esther bijgekomen; Jennifer). Even overlegd over slaapplaatsen maar toen mochten Esther en ik in het grote (warme!) bed van Maria slapen. Esther en ik hebben een mooi bedje voor haar klaargemaakt met kussens van de bank etc. Zelfs met verwarminkjes aan bleven we onze adem steeds maar weer zien… Zooooo koud! We hebben een gezellig meidenavondje gehad en zijn niet te laat gaan slapen, lekker in een groot en warm bed…

Vrijdag 29 mei

Toch een beetje langer uitgeslapen dan gepland (7u45), Maria uitgezwaaid en bedankt, ontbeten met eieren, moccachino en havermoutpap (bah Esther), water aangevuld, onze schone afwas en nog natte kleren van de was ingepakt en op naar Massey University zodat Esther nog even haar stage kon afronden. We hadden een afspraak met haar begeleider om 9u, maar (blijkbaar zoals altijd) was hij negens te bekennen en zijn we uiteindelijk door een ex-collega van Esther op haar oude kantoor binnengelaten. Daar maar gewacht en de auto weer op internet gezet. Om 9u45 maar koffie gaan halen en langs zijn kantoor gegaan en jahoor; hij was aanwezig! We hebben even gewoon gezellig gekletst en daarna heeft Esther haar eindbeoordeling gekregen; zoals de nerd die ik ken heeft ze het natuurlijk helemaal top gedaan daar. :) Het duurde allemaal langer dan verwacht maar toch nog even gedag gezegd tegen Jennifer en nog een andere ex-collega tegengekomen en toen veel later dan gepland de uni verlaten. Toch nog even snel onze thermobekers gevuld met koffie op de uni, boodschappen gedaan in Palmy en toen konden we echt (om 11u45) op weg richting Whanganui. Bijna doodgereden door een lompe ambulance onderweg… Was echt belachelijk; we reden op een typische highway in Nieuw Zeeland; gewoon een smalle baan héén en 1tje voor terug en tussen die twee banen gewoon streepjes op de weg, geen vluchtstrook en niks tussen de baan en de berm. Ineens zagen we recht voor ons een ambulance vol onze baan op komen om in te halen. Maar wij gingen al gewoon met 100 op onze baan en die ambulance ging waarschijnlijk nog een stuk sneller! Gelukkig blijken mijn reflexen te werken en heb ik precies genoeg uitgeweken om NIET tegen de ambulance op te knallen en NIET in de berm te belanden, maar echt godverdomme dat was de schrik van ons leven. Toen we naast de ambulance reden (in die milliseconde) hoorden we pas sirenes/zagen we pas lichten. Het was echt even heel spannend en we zijn er beiden van overtuigd dat die ambulance echt niet correct heeft gehandeld. Die dingen mogen een hele hoop, zolang ze maar veilig rijden, toch? Dit was echt gewoon een superlompe actie. Dat was een leuk verhaal geweest; ambulance op weg om weetikveelwie te redden en onderweg al spookrijdend op een toeristenauto geknald. Brr. Met nog nabonkende harten doorgereden naar Whanganui om daar nog eens flink te schrikken; we wisten dat 1 van onze achterbanden nogal glad was (enkel aan de buitenkant van de band…) maar we zagen  nu gewoon dat de band echt bijna door was op een bepaald stukje! Gelijk naar bandenboer 1 die onze angsten bevestigden; je kunt elk moment een klapband krijgen, je mag in je handjes klappen dat het nog niet gebeurd is en als je nu doorrijdt kan ik je bijna zwart op wit meegeven dat het de komende dagen gaat gebeuren. Maar bandenboer 1 was zo vriendelijk om ons door te sturen naar bandenboer 2 (gewoon een kerel in een sjofel huis met een sjofel gezin dat buiten in de zon zat, met chihuahua, zegt genoeg toch?) die tweedehandsbanden had (een nieuwe band bij bandenboer 1 had ons 130 dollar gekost, hier zou het 70 dollar kosten) maar die had niet de goede band, dus doorgestuurd naar bandenboer 3, weer een tweedehands (maar wel een echte garage deze keer) die uiteindelijk een tweedehandsband erop heeft gezet; we moesten maar 60 dollar afrekenen, top! Esther even met die kerel zitten kletsen om haar auto misschien aan een vriend van hem te kunnen verkopen (ze zei al toen we daar wegreden; hij vond me leuk. En jahoor; paar dagen later smste hij iets over die auto en sloot hij af met iets in de trant van ‘je was echt zo knap!’. Hihi jammer voor Esther was het een beetje een lelijk Maori-kereltje met te weinig tanden). Nog even gaan tanken (het was superkortingsdag ofzo) en ik dacht; ik ga de ramen even schoonmaken daar. Maar blijkbaar waren we overduidelijk niet de eersten met dat idee; zodra het water was opgedroogd waren de ramen en nog veel smeriger dan dat ze waren vóórdat ik ze was gaan schrobben hihi (en ze waren echt al heel smerig). Doorgereden naar New Plymouth, maar in plaats van vóór de berg rechtstreeks naar de stad te gaan wilden we een omweg maken via de Surf Highway, helaas hebben we geen enkelstrand gezien (we wilden ook geen zijwegen nemen want het werd al donker), we hebben wel heel vet uitzicht gehad op Mount Taranaki (Mount Egmont in Engels) met een avondzonnetje toen we er zo rond reden. We zijn gestopt op een camping aan een meertje bij New Plymouth en hebben daar nog een drankje gedaan en naar bed gegaan.